Η θεομηνία, οι καταστροφές, η οργή, ο λαϊκισμός και στο βάθος… η βλακεία!

Όσο θα υπάρχει ουρανός, βροχή και άνθρωποι.

Καμαρώστε χάλι!

   Η χθεσινή ισχυρή νεροποντή χαρακτηρίστηκε, κακώς, ως θεομηνία ενώ ήταν απλώς ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο. Καταρρακτώδης βροχή μιας ώρας δεν μπορεί, επ’ ουδενί, να θεωρηθεί ως «θεομηνία». Τέτοια φαινόμενα, όντως, δεν εμφανίζονται πολύ συχνά στη χώρα μας, αλλά δεν αποκλείονται κιόλας. Άρα κακώς αιφνιδιαζόμαστε και κάκιστα αιτιόμαστε και καταριόμαστε -άκριτα- δίκαιους και άδικους.

   Σίγουρα οι καταστροφές που προκαλούν στο Λεκανοπέδιο αυτά τα φαινόμενα είναι πολλές και μεγάλες, αλλά εντελώς δυσανάλογες με τα αίτια που τις προκαλούν. Σε μια λογική και φυσιολογική χώρα ποτέ δεν θα συνέβαιναν. Εμείς καταφέρνουμε να πνιγόμαστε σε μια κατσαρόλα νερό, αφού καταφέραμε επίσης να εγκλωβιστούμε σ’ αυτή την… κατσαρόλα! Υπάρχουν χώρες τροπικές όπου η καταιγίδα διαρκεί -ασταμάτητα- για εβδομάδες, (έχω προσωπική εμπειρία του γεγονότος), με τη ζωή να συνεχίζεται κανονικά και χωρίς τα χθεσινά δικά μας αποτελέσματα.

   Τα αίτια των βροχοπτώσεων είναι απλά. Οφείλονται στην συντελούμενη κλιματική αλλαγή και οι καταστροφές που επιφέρουν στον «κακό μας τον καιρό»! Δηλαδή στην γενική παγκόσμια διαχείριση του περιβάλλοντος, στα πλαίσια της οικονομικής ανάπτυξης και προόδου.

   Οι πλημμύρες στην Αττική και, κατά συνέπεια, οι καταστροφές της είναι κάπως πιο σύνθετο φαινόμενο και οφείλονται στην κοντόφθαλμη και «βιαστική» πολιτική των  διοικούντων, σε συνδυασμό με την άφρονα τακτική των διοικουμένων. Αρχής γενομένης από την άναρχη ανοικοδόμηση που οργίασε και οργιάζει από τα μεταπολεμικά χρόνια και εντεύθεν. (Σημ: Η λέξη «αυθαίρετο» σας λέει τίποτα;)  Αυτή τη στιγμή ολόκληρο το Λεκανοπέδιο έχει επιστρωθεί με στεγανά υλικά. Ταράτσες σπιτιών, πλακόστρωτα πεζοδρόμια, ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, μέχρι κι οι πρασιές -όπου υπάρχουν τέτοιες- έχουν στρωθεί με… πλάκες Καρύστου! Το χώμα, το φυσικό παρθένο έδαφος, έχει ελαχιστοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν το σύνολο των ομβρίων υδάτων -μη απορροφούμενο παντελώς- να πρέπει, ακολουθώντας φυσική νομοτέλεια, να κατευθυνθεί στον τελικό του προορισμό, τη θάλασσα, με υπέργεια διαδρομή. Αυτό γινόταν ανέκαθεν. Όμως παλαιότερα ήταν -αφ’ ενός- πολύ λιγότερο, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του το «ρουφούσε» η γη και -αφ’ ετέρου- γιατί υπήρχαν οι φυσικές του επίγειες «διαδρομές», δηλαδή οι χείμαρροι, τα ρέματα, τα ποτάμια.

   Βλακώδης αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, με κουτοπόνηρη «ωχαδερφίστικη» νοοτροπία ημών των διοικουμένων, οικοπεδοποίησε άτσαλα και γέμισε με κτίσματα -βιαστικά, επιπόλαια και πριν μπει σε σχέδιο- το πλείστον της Αττικής. Χωρίς υποδομές και πρόβλεψη. Η οικιστική αναρχία, η ασυδοσία και η πλεονεξία κατάργησε -μπαζώνοντας πρώτα- το πλείστον των φυσικών εκτονωτικών διαδρομών των πλημμυρών, (χείμαρροι, ρέματα), και χτίζοντας, εν συνεχεία, πάνω ή δίπλα τους, φυλάκισε τα νερά της βροχής και υπέγραψε τη συμφορά των αφρόνων... οικιστών! Υπό την ανοχή, την έλλειψη προβλεπτικότητας, την αβελτηρία και τον λαϊκισμό, (να φανούμε αρεστοί στο τώρα και όχι χρήσιμοι στο αύριο), των μικρόμυαλων διοικούντων. 

   Όμως δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε πως το κράτος, η πολιτεία, οι πάσης φύσεως… «φορείς», (πολύ ωραίος σαχλοόρος!!!), είμαστε εμείς οι ίδιοι! Εμείς μπαζώσαμε ρέματα, εμείς σκεπάσαμε τα δύο κύρια ποτάμια της Αττικής -Κηφισό και Ιλισό- και τα κάναμε πάνω λεωφόρους και κάτω αγωγούς ανεξέλεγκτης διατομής, αφού κάθε τόσο φράζουν κι αυτοί από λάστιχα φορτηγών, κρεβάτια, ψυγεία(!) και διάφορα άλλα μεγαλοσκουπίδια, που εμείς πετάμε ασυνείδητα.  Και εμείς, αφού φράξουμε με ό,τι σκουπίδι βάζει ο νους, τα -ούτως ή άλλως- ανεπαρκή πλέον δίκτυα απορροής, κραυγάζουμε βλακωδώς -πλην αγανακτισμένοι- όταν επέλθει η συμφορά: «Γιατί ο Δήμος δεν καθαρίζει τα φρεάτια»; Και ουρλιάζουμε απελπισμένοι: «Πού είναι οι αρμόδιοι; Να έρθουν οι αρμόδιοι!». Και όταν τολμήσει να παρουσιαστεί κάποιος από δαύτους -αστειότητες αφού στην κορύφωση της καταστροφής, εκτός από φιγούρα, τί άλλο μπορούν να κάνουν οι… αρμόδιοι- τους ξεφωνίζουμε: «Και τώρα, τί ήρθατε να κάνετε, να φύγετε»! (Σημ: Του τελευταίου παλαβού τυγχάνω αυτόπτης μάρτυς!).

   Γεγονός, πάντως, είναι πως αυτή η ιστορία θα επαναλαμβάνεται, οσάκις θα έχουμε παρόμοια καιρικά φαινόμενα. Οι οδοί θα μετατρέπονται σε κανάλια με τα σταθμευμένα αυτοκίνητα να περιορίζουν τη διατομή τους και τα ίδια να μετατρέπονται σε πολιορκητικούς κριούς, όταν η ορμή και η μάζα του νερού νικήσει τα χειρόφρενά τους και θα τα «στοιβάζει» τελικά σε φρικιαστικά συμπλέγματα, ενισχύοντας έτσι την εισροή υδάτων στα ευάλωτα υπόγεια και ισόγεια. Χωρίς να παραβλέπεται και η -ο μη γένοιτο- απώλεια ανθρώπινων ζωών.

   Για τη ριζική θεραπεία του κακού απαιτείται και ριζική αντιμετώπιση. Κι αυτή περνάει μέσα από μαζικές απαλλοτριώσεις ιδιοκτησιών και κατεδαφίσεις οικοδομών. Εννοείται κατόπιν εμπεριστατωμένης μελέτης ειδικών, ούτως ώστε να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη και αβλαβής παροχέτευση των ομβρίων στη θάλασσα. Η λύση μπορεί να φαντάζει σκληρή και δαπανηρή, είναι όμως λυσιτελής και η οικονομικότερη, αν αναλογιστούμε το μέγεθος των ζημιών και την -σε τακτά διαστήματα- επανάληψή τους. Βεβαίως στην «θεραπεία» θα πρέπει να συνυπολογιστεί και η προσαρμογή των απολίτιστων και βάρβαρων «ωχαδερφιστών» συμπολιτών μας σε μια συγκροτημένη και πολιτισμένη διαχείριση των προσωπικών τους απορριμμάτων και όχι το «χαριτωμένο» πέταγμα του ό,τι άχρηστου διαθέτουν, τήδε-κακείσε, στο δρόμο.

   Ειδ’ αλλως, και μέχρις ότου οι… αρμόδιοι συνειδητοποιήσουν αυτήν την μόνη λύση, καλόν θα ήταν -όσοι μπορούν- να μετεγκατασταθούν σε πιο αραιοκατοικημένες περιοχές και -κυρίως- σε μεγαλύτερο υψόμετρο. Οι υπόλοιποι, σκληρό μεν, αλλά… 

   Τουλάχιστον, στα «βαθύπεδα» της Αττικής ας αποφεύγουν -οπωσδήποτε- τα υπόγεια. Με οιοδήποτε κόστος, αφού η ανθρώπινη ζωή είναι πάντα ακριβότερη.

   ΥΓ. Οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν αλλά δεν αντέχω και το διαπράττω: Ο ένας από τους βαθύτερα πληγέντες δρόμους στο Περιστέρι, είναι η οδός... Τσαλαβούτα! 
   Προφητικό, ή αυτογνωσία;