IN MEMORIAM

Επικαιρότης

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν μου άρεσε σαν σκηνοθέτης. Δεν μου πήγαινε η φιλοσοφία χειρισμού των θεμάτων του και ο βασανιστικά αργός ρυθμός στην εξέλιξη του γυρίσματος. Μου δημιουργούσε αίσθημα αδημονίας και εκνευρισμού. Όμως αυτό δεν λέει τίποτα. Ο Αγγελόπουλος ήταν ένας μεγάλος σκηνοθέτης, αφού αυτό επιβεβαίωνε το σύνολο των «ψαγμένων» και των ειδικών. Κι εγώ πάντοτε σέβομαι τη γνώμη των ειδικών. Όμως πάνω από τις επί μέρους αντιλήψεις κι απόψεις, υπήρξε ένας διάσημος Έλληνας σκηνοθέτης, ένας Έλληνας που έδειχνε στην Υφήλιο ένα διαφορετικό πρόσωπο της χώρας. Ένα πρόσωπο με πρόσημο θετικό. Και τέτοιοι Έλληνες δεν υπάρχουν, δα, και πολλοί. Έλληνες που στη σημερινή εποχή, με τις μετοχές μας χαρακτηρισμένες ως «σκουπίδια», ο τόπος κι ο λαός χρειάζονται, απολύτως κι επειγόντως, γιά να τονώσουν, μέσα, την κλονισμένη μας αυτοπεποίθηση και να στηρίξουν, έξω, την πληγωμένη μας εθνική αξιοπρέπεια.
   Ο Αγγελόπουλος υπήρξε συμμαθητής και φίλος ενός εξαδέλφου μου, οδοντιάτρου, μέλη κι οι δυό μιάς σπουδαίας μαθητικής φουρνιάς του Β’ Γυμνασίου Αθηνών.
   Ένα καλοκαιριάτικο κυριακάτικο πρωινό, μερικά χρόνια πριν, ο εξάδελφός μου τον έφερε σπίτι, γιά γνωριμία, καφέ, ουζάκι και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, στη βεράντα. Ήταν η πρώτη γνωριμία και μοναδική επαφή μαζί του.
   Ένας απλός, ζεστός, φιλικός, καθόλου βεντέτα και, κυρίως, πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος. Οι αναφορές του σε στιγμιότυπα από την συνεργασία του με τα «ιερά τέρατα» της 7ης τέχνης, π.χ. Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Κατρίν Ντενέβ ήσαν εντυπωσιακές καθ’ όσον παρουσίαζαν μιά άλλη εικόνα τους, διαφορετική απ’ αυτή του κινηματογραφικού εκράν και των κουτσομπολίστικων περιοδικών. Ο Αγγελόπουλος στις αφηγήσεις του ήταν ίδιος κι απαράλλαχτος με το στυλ που εμφάνιζαν οι ταινίες του. Λιτός και αργός, αλλά πολύ ενδιαφέρων.
   Ξαφνικά, εκεί που όλη η οικογένεια ήταν κρεμασμένη απ’ τα χείλη του Θόδωρου, εμφανίστηκε ο μπόμπιρας-εγγονός, μ’ ένα ξεχαρβαλωμένο κουρντιστό στο ένα χέρι κι ένα κατσαβίδι στο άλλο. Μισόγυμνος, καταλασπωμένος, άθλιος.
 - Έλα Αρούλη να γνωρίσεις τον κύριο Θόδωρο, τον μεγάλο σκηνοθέτη μας. Η μαμά κολακευμένη από την παρουσία του διάσημου ανδρός θέλει, γιά να μην υστερήσει, να παρουσιάσει και τη δική της… περηφάνεια.  Ο μικρός πλησιάζει συνεσταλμένα και, περιέργως, παρατηρεί τον Αγγελόπουλο σιωπηλός.
- Ο κύριος Θόδωρος γυρίζει ταινίες, συνεχίζει η κόρη μου διευκρινιστικά.
   Του μικρού, ξαφνικά, γυαλίζει το μάτι, γυρίζει απότομα, το βάζει στα πόδια και χάνεται στο σπίτι. Έκπληξη, αμηχανία και μιά υποψία ντροπής πλανήθηκε στην ομήγυρη από την, μάλλον, αγενή συμπεριφορά του μικρού.
   Σε πέντε λεπτά ο μικρός γύρισε κρατώντας μία βιντεοκασέτα. Ήταν η αγαπημένη του, με διάφορα παραμύθια, χιλιοπαιγμένη.
   - Κύριε Θόδωρε, μπορείτε να μου την γυρίσετε. Κάτι έπαθε και δεν γυρίζει!
   Ο μικρός, προφανώς, της είχε βγάλει τα μάτια και δεν έπαιζε.

   Ο εξάδελφός μου έφυγε από τη ζωή το περασμένο καλοκαίρι, ο Αγγελόπουλος πήγε χθες να τον συναντήσει. Ν’ αγκαλιαστούν και να θυμηθούν τα παλιά. Τα μαθητικά χρόνια και τις παιδικές σκανταλιές. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάζει και τους δύο.

   ΥΓ. Αυτό το μικρό περιστατικό, ανασυρμένο από τη μνήμη,  αφιερώνεται, σαν ελάχιστος φόρος τιμής, σ’ έναν πραγματικά μεγάλο συμπατριώτη μας, του οποίου η απλότητα μεγαλώνει περισσότερο τη μεγαλοσύνη του.