Επικαιρότης
Ως γνωστόν, κατά τη λαϊκή παράδοση οι καλικατζαρέοι εμφανίζονται, φερμένοι από τα έγκατα της γης, τις παραμονές των Χριστουγέννων και αφού αναστατώσουν τον κόσμο με σκανταλιές όλη την περίοδο των εορτών, φεύγουν κυνηγημένοι από την αγιαστούρα και τον αγιασμό του παπά, την ημέρα των Φώτων.
Ο δικός μας καλικάτζαρος ήρθε κομμάτι νωρίτερα, Οκτώβρη μήνα του ’09 και, ψηλός και γυμνασμένος όπως ήταν, άντεξε όχι 15 μέρες αλλά κοντά δυό χρόνια, αλωνίζοντας τη χώρα!
Στο μόνο πράγμα που επέδειξε ικανότητα είναι η αντίσταση στην τελική εκπαραθύρωση που του επιδαψιλεύουν τώρα, εχθροί και φίλοι!
- Εντάξει, αρκετά μας έσωσες, φύγε τώρα να μας σώσει και κάνας άλλος!
- Όχι, δεν πάω πουθενά, θέλω να σας σώζω συνέχεια. Μου έγινε χούι!
- Βρε, αϊ στο καλό σου, μπας και γλιτώσουμε το «μαγαζί», που ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο.
- Όχι, δικό μου είναι , κληρονομιά απ’ τον πατέρα μου! Ό,τι θέλω το κάνω. Δεν θα μου πείτε εσείς τι να κάνω την περιουσία του μπαμπά!
Τελευταία ελπίδα να ξεκολλήσει ο καλικάτζαρος-κολιτσίδα από την καρέκλα είναι η Θεία Φώτιση των ημερών, αφού αγιαστούρα κι αγιασμοί δεν φέρνουν, όπως φαίνεται, αποτέλεσμα.
Πέρα από κάθε άλλο συναίσθημα, είναι θλιβερό να παρακολουθείς το κατάντημα, το κατρακύλισμα από την κορυφή στον πάτο κι απ’ το «ζήτω» στο «ανάθεμα», ενός ανθρώπου, (έστω μοιραίου, ασήμαντου και καταστροφικού), που η άνοδος στην πρωθυπουργία συνοδεύτηκε από ιαχές θριάμβου κι ελπίδας και με συνθήματα τύπου : «Σήκω Αντρέα γιά να δεις, το παιδί της αλλαγής!». Ένα από τα τελευταία λαϊκίστικα συνθήματα, το βλακωδέστερο ίσως, που λανσάρισε ο πασοκικός χαχολισμός σε στιγμές πνευματικής ανάτασης, αγαλλίασης και προσδοκίας! (Πριν πάρουν χαμπάρι σε τι λούκι έμπαιναν από έναν φελλό και τι τους περίμενε, λίαν προσεχώς!).
Η αριθμητική λέει πως το μηδέν (0), είναι ένα πολύ σημαντικό νούμερο, όταν μπαίνει στο τέλος ενός αριθμού, αφού του δεκαπλασιάζει την αξία και τελείως ασήμαντο αν μπει μπροστά του! Όπου δεν προσθέτει καμία απολύτως αξία. Ένα τίποτα! Δυστυχώς γιά τη χώρα, η κακή της μοίρα έφερε το Γιωργάκη «ηγέτη» και, ένα νούμερο μηδέν, μπροστά-μπροστά. Στο κεφάλι!
Τα τελευταία του καμώματα, αφού τα στερνά κρίνουν τα πρώτα, αποδεικνύουν περίτρανα, πλην ανικανότητος κι ανεπάρκειας, και την πλήρη έλλειψη πολιτικού ήθους και προσωπικής ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καθώς εξευτελίζεται συνεχώς, κουρελιάζοντας και κάθε υπόλοιπο υστεροφημίας του, με ανόητα τερτίπια και πολιτικές πιρουέτες, στην προσπάθεια ν’ αποφύγει το αναπόφευκτο τέλος, το οποίον τόσοι και τόσοι προηγούμενοι πολιτικοί άνδρες αντιμετώπισαν με ήθος, σοβαρότητα και αξιοπρέπεια, ως αναπόσπαστο μέρος του πολιτικού παιχνιδιού.
Στο θέατρο λένε -και η πολιτική είναι είδος θεάτρου- πως ο καλός ηθοποιός ξέρει πότε πρέπει ν’ αποσύρεται από τη σκηνή! Όμως ο Γιωργάκης, όπως έδειξε και τότε, στην κακόγουστη παράσταση υποδοχής των κρητικών τρακτέρ στον Πειραιά, με τα δήθεν κλάματα και τις ψευτολιποθυμίες, είναι κάκιστος. Και ηθοποιός και πολιτικός!
Στην απελπισία της ελεύθερης πτώσης επιστράτευσε προς ενίσχυση και έτερον ομογάλακτον αγλάισμα της ελληνικής γλώσσας, του ορθού λόγου και της καθαρής σκέψης, (πλην κονόμας, όπου διαπρέπει), που με βαρβαρισμούς, σολοικισμούς και σκόρπια καινοφανή πολιτική θεώρηση, (περί υπερδημοκρατίας, αυτενέργειας υπουργών και λοιπές κοτσάνες, όπως εκείνο «ο Χαλιμάς»), εκδήλωσε την επικρατούσα τρικυμία που μαίνεται στο κρανίο της οικογένειας Παπανδρέου, τώρα που χάνει το σκήπτρο, προσπαθώντας να κρατήσει, τουλάχιστον, το στέμμα!
Παρ’ όλα αυτά, κρατώ ως απολύτως ορθό και χαρακτηριστικό της σημερινής κατάστασης, («γλώσσα λανθάνουσα, τα αληθή λέγει»), την μεταποίηση, υπό του αδελφού Νίκου, του κύριου ονόματος Χαλιμά, σε επίθετο τριγενές και τρικατάληκτο. Ο Χαλιμάς, η Χαλιμά, το χάλι μας!
Κλείνοντας, λόγω επίκαιρης συμπτώσεως, δεν είναι δυνατόν να μην γίνει παραλληλισμός της καθεστωτικής νοοτροπίας και βούλησης μεταξύ των δύο οικογενειών και πολιτικών Οίκων. Του δικού μας, με το ζόρι «σωτήρα», κι εκείνου του απίθανου και διά βίου άχεστου Κιμ κ.λπ.!
Μόνη διαφορά πως ο βορειοκορεάτικος πετυχαίνει το σκοπό του, με μέσα και διαδικασίες που ο δικός μας, αν και πολύ θα το ήθελε, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει. Αφού το μεν πνεύμα πρόθυμον, αλλά ….!
Ως γνωστόν, κατά τη λαϊκή παράδοση οι καλικατζαρέοι εμφανίζονται, φερμένοι από τα έγκατα της γης, τις παραμονές των Χριστουγέννων και αφού αναστατώσουν τον κόσμο με σκανταλιές όλη την περίοδο των εορτών, φεύγουν κυνηγημένοι από την αγιαστούρα και τον αγιασμό του παπά, την ημέρα των Φώτων.
Ο δικός μας καλικάτζαρος ήρθε κομμάτι νωρίτερα, Οκτώβρη μήνα του ’09 και, ψηλός και γυμνασμένος όπως ήταν, άντεξε όχι 15 μέρες αλλά κοντά δυό χρόνια, αλωνίζοντας τη χώρα!
Στο μόνο πράγμα που επέδειξε ικανότητα είναι η αντίσταση στην τελική εκπαραθύρωση που του επιδαψιλεύουν τώρα, εχθροί και φίλοι!
- Εντάξει, αρκετά μας έσωσες, φύγε τώρα να μας σώσει και κάνας άλλος!
- Όχι, δεν πάω πουθενά, θέλω να σας σώζω συνέχεια. Μου έγινε χούι!
- Βρε, αϊ στο καλό σου, μπας και γλιτώσουμε το «μαγαζί», που ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο.
- Όχι, δικό μου είναι , κληρονομιά απ’ τον πατέρα μου! Ό,τι θέλω το κάνω. Δεν θα μου πείτε εσείς τι να κάνω την περιουσία του μπαμπά!
Τελευταία ελπίδα να ξεκολλήσει ο καλικάτζαρος-κολιτσίδα από την καρέκλα είναι η Θεία Φώτιση των ημερών, αφού αγιαστούρα κι αγιασμοί δεν φέρνουν, όπως φαίνεται, αποτέλεσμα.
Πέρα από κάθε άλλο συναίσθημα, είναι θλιβερό να παρακολουθείς το κατάντημα, το κατρακύλισμα από την κορυφή στον πάτο κι απ’ το «ζήτω» στο «ανάθεμα», ενός ανθρώπου, (έστω μοιραίου, ασήμαντου και καταστροφικού), που η άνοδος στην πρωθυπουργία συνοδεύτηκε από ιαχές θριάμβου κι ελπίδας και με συνθήματα τύπου : «Σήκω Αντρέα γιά να δεις, το παιδί της αλλαγής!». Ένα από τα τελευταία λαϊκίστικα συνθήματα, το βλακωδέστερο ίσως, που λανσάρισε ο πασοκικός χαχολισμός σε στιγμές πνευματικής ανάτασης, αγαλλίασης και προσδοκίας! (Πριν πάρουν χαμπάρι σε τι λούκι έμπαιναν από έναν φελλό και τι τους περίμενε, λίαν προσεχώς!).
Η αριθμητική λέει πως το μηδέν (0), είναι ένα πολύ σημαντικό νούμερο, όταν μπαίνει στο τέλος ενός αριθμού, αφού του δεκαπλασιάζει την αξία και τελείως ασήμαντο αν μπει μπροστά του! Όπου δεν προσθέτει καμία απολύτως αξία. Ένα τίποτα! Δυστυχώς γιά τη χώρα, η κακή της μοίρα έφερε το Γιωργάκη «ηγέτη» και, ένα νούμερο μηδέν, μπροστά-μπροστά. Στο κεφάλι!
Τα τελευταία του καμώματα, αφού τα στερνά κρίνουν τα πρώτα, αποδεικνύουν περίτρανα, πλην ανικανότητος κι ανεπάρκειας, και την πλήρη έλλειψη πολιτικού ήθους και προσωπικής ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καθώς εξευτελίζεται συνεχώς, κουρελιάζοντας και κάθε υπόλοιπο υστεροφημίας του, με ανόητα τερτίπια και πολιτικές πιρουέτες, στην προσπάθεια ν’ αποφύγει το αναπόφευκτο τέλος, το οποίον τόσοι και τόσοι προηγούμενοι πολιτικοί άνδρες αντιμετώπισαν με ήθος, σοβαρότητα και αξιοπρέπεια, ως αναπόσπαστο μέρος του πολιτικού παιχνιδιού.
Στο θέατρο λένε -και η πολιτική είναι είδος θεάτρου- πως ο καλός ηθοποιός ξέρει πότε πρέπει ν’ αποσύρεται από τη σκηνή! Όμως ο Γιωργάκης, όπως έδειξε και τότε, στην κακόγουστη παράσταση υποδοχής των κρητικών τρακτέρ στον Πειραιά, με τα δήθεν κλάματα και τις ψευτολιποθυμίες, είναι κάκιστος. Και ηθοποιός και πολιτικός!
Στην απελπισία της ελεύθερης πτώσης επιστράτευσε προς ενίσχυση και έτερον ομογάλακτον αγλάισμα της ελληνικής γλώσσας, του ορθού λόγου και της καθαρής σκέψης, (πλην κονόμας, όπου διαπρέπει), που με βαρβαρισμούς, σολοικισμούς και σκόρπια καινοφανή πολιτική θεώρηση, (περί υπερδημοκρατίας, αυτενέργειας υπουργών και λοιπές κοτσάνες, όπως εκείνο «ο Χαλιμάς»), εκδήλωσε την επικρατούσα τρικυμία που μαίνεται στο κρανίο της οικογένειας Παπανδρέου, τώρα που χάνει το σκήπτρο, προσπαθώντας να κρατήσει, τουλάχιστον, το στέμμα!
Παρ’ όλα αυτά, κρατώ ως απολύτως ορθό και χαρακτηριστικό της σημερινής κατάστασης, («γλώσσα λανθάνουσα, τα αληθή λέγει»), την μεταποίηση, υπό του αδελφού Νίκου, του κύριου ονόματος Χαλιμά, σε επίθετο τριγενές και τρικατάληκτο. Ο Χαλιμάς, η Χαλιμά, το χάλι μας!
Κλείνοντας, λόγω επίκαιρης συμπτώσεως, δεν είναι δυνατόν να μην γίνει παραλληλισμός της καθεστωτικής νοοτροπίας και βούλησης μεταξύ των δύο οικογενειών και πολιτικών Οίκων. Του δικού μας, με το ζόρι «σωτήρα», κι εκείνου του απίθανου και διά βίου άχεστου Κιμ κ.λπ.!
Μόνη διαφορά πως ο βορειοκορεάτικος πετυχαίνει το σκοπό του, με μέσα και διαδικασίες που ο δικός μας, αν και πολύ θα το ήθελε, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει. Αφού το μεν πνεύμα πρόθυμον, αλλά ….!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου