Καθώς το πλήθος των δεκαετιών που βαραίνει τις πλάτες μου αυξάνεται ενοχλητικά -φέτος κλείνει άλλη μία- και το βάρος τους τείνει να γίνει αφόρητο, η αναπόληση και αναψηλάφηση του Θείου Δράματος, που το βράδυ βρίσκει τη λύση του με την αποθέωση του Ανθρώπου, παίρνει στο νου μου –γιά πρώτη φορά- αλλιώτικες διαστάσεις .
Από μικρό παιδί η Ιστορία του Χριστού είχε ενταχθεί, επαναλαμβανόμενη κατ΄ έτος ίδια και μονότονη, στα πλαίσια σχολικών διακοπών και ανεμπόδιστων, από τον αποχωρούντα χειμώνα, παιχνιδιών στις Παιδικές Χαρές των Αγίων Κωνσταντίνου και Γεωργίου. Με τις εκκλησιαστικές λειτουργίες και τις, εν πολλοίς ακατάληπτες ψαλμωδίες, να αποτελούν απλά τόπο συνάντησης των γαβριάδων του Βούθουλα και αφετηρία ημερήσιου αγωνιστικού σχεδιασμού και προγραμματισμού.
Περνώντας τα χρόνια, η βιοτική μέριμνα, οι ποικίλλες υποχρεώσεις και οι σκοτούρες της καθημερινότητος «καρφίτσωσαν» τα Άγια Πάθη σαν ένα ακόμη στοιχείο της ημερολογιακής ρουτίνας. Μια ευχάριστη και ανακουφιστική παρένθεση στα επαγγελματικά τρεξίματα.
Τα χρόνια έτρεξαν και η ζωή κύλησε σαν νερό μέσα από τη χούφτα μου, αφήνοντας μιά μικρή αίσθηση υγρασίας, που κι αυτή, σιγά-σιγά, στέγνωνε με τα χρόνια.
Χρειάστηκε φτάσω στην εσχατιά του βίου γιά να με καταξιώσει ο Πλάστης να συνειδητοποιήσω την έκταση, (διαχρονικά απέραντη), και το μέγεθος, (αστρονομικά δυσθεώρητο), εκείνης της διορθωτικής Θεϊκής Επέμβασης και υπόμνησης στο, κατά την ανθρώπινη μέτρηση, γύρισμα των αιώνων, (από το αρνητικό πεδίο στο θετικό), και να καταλάβω τα βαθύτερα νοήματα της Θείας νουθεσίας.
Γιά πρώτη μου φορά συνειδητοποιώ, τώρα, το πώς η Θεϊκή Σοφία έστησε αυτό το μεγαλειώδες Δράμα γιά να καταδείξει -και υποδεικνύει συνεχώς και αιωνίως- με παραδείγματα, αλληγορίες και υποθήκες, τους τρόπους που θα πρέπει ο Άνθρωπος, το πιό αγαπημένο από τα δημιουργήματά Του, να πορεύεται στο δρόμο που οδηγεί στην επίγεια γαλήνη και την ευδαιμονία της Αιώνιας Ζωής. Μιά ουράνια τελειότητα που, δυστυχώς, φαντάζει ουτοπική ματαιοπονία μέσα στην κραυγαλέα αντίθεση που δημιουργείται από την επικρατούσα υπέρτατη χυδαιότητα των σημερινών καιρών.
Αυτά που καταθέτω αποτελούν, εκ βαθέων, προσωπικές απόψεις κατασταλαγμένες όψιμα, χωρίς ίχνος «δασκαλίστικης» διαθέσεως, ή παντοίας προτροπής.
Και βεβαίως, δεν υπάρχει ιδανικότερη ηχητική συνοδεία, αντάξια της τελειότητος της Θείας Παραστάσεως, που έλαβε χώρα τότε στα Άγια χώματα της Παλαιστίνης και γιορτάζουμε σήμερα, από την άρια Casta Diva, της Νόρμα του Μπελλίνι, που ερμηνεύεται θεϊκά από -ποιάν άλλη;- την μοναδική Μαρία Κάλλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου