Μιά λύτρωση γι’ αυτήν και μιά, ακόμη, θλίψη γιά μένα.
Η "Σόχα" είναι το άσπρο σκυλάκι που φαίνεται πίσω
Η «Σόχα», βαφτισμένη έτσι γιά ειδικούς λόγους, υπήρξε ένα δυστυχισμένο πόιντερ που από κακή της τύχη βρέθηκε στα χέρια των περίοικων Ρομάων, πιό γνωστών ως Τουρκογυφταρέων του κερατά, που δεν άφησαν άκλεφτη ιδιοκτησία γιά ιδιοκτησία στην περιοχή. Την είχαν ως κυνηγετικό εργαλείο γιά να τους ξετρυπώνει... «σκαντζοχοίρια», που αποτελούν εκλεκτό και νόστιμο μεζέ γιά τα εκλεκτισμένα ρομάικα γούστα.
Κάποια στιγμή, κάπου 5 χρόνια πριν, πεινασμένο, σκελετωμένο, ταλαιπωρημένο, άρρωστο και απελπισμένο από την τουρκογυφτέικη περιποίηση και φροντίδα, βγήκε στους δρόμους ζητιανεύοντας γιά λίγο φαγάκι και λίγη στοργή. Έπεσε στην πλώρη μου, ως αδέσποτη, και εννοείται τα βρήκε -σε μεγάλη ποσότητα- στο κτήμα μου. Μαζί και με συστηματική και συνεχή θεραπεία του καλααζάρ, από το οποίο ήταν προσβεβλημένη.
Επίσης εννοείται πως δεν ήξερα την προέλευσή της -πώς ήταν, άλλωστε, δυνατόν να ξέρω- το έμαθα όμως όταν μετά από 2-3 μήνες και αφού το φουκαριάρικο σκυλάκι είχε αναλάβει πλήρως μετά εντατική και δαπανηρή θεραπεία, (με κάποιο σιρόπι ημερησίως γιά έναν μήνα και μετά -πρωί, βράδυ- ένα Zylapoor), και υπερτροφία, οπότε έγινε ένα τρισχαριτωμένο, ευγενικό και υπάκουο πλάσμα.
Ξαφνικά, ένα παρατεταμένο κουδούνισμα στην εξώπορτα και οι αλαλαγμοί στο θυρομεγάφωνο με έφερε -άρον, άρον- ενώπιον καμμιάς τριανταριάς τουρκογυφταρέων, διαφορετικών ηλικιών και των δύο φύλων, οι οποίοι απαιτούσαν να τους δώσω την... «Λίζα», που τους... «έκλεψα»!!! Διαολισμένος γιά το θράσος, και δεδομένου ότι έτρεφα ένα σκυλίσιο κοπάδι τους εξήγησα πως δεν είχα καμμία αντίρρηση να τους δώσω την... Λίζα τους, αρκεί να μου πληρώσουν τα χρήματα που ξόδεψα σε ιατρικές δαπάνες γιά την σκυλίτσα, βάσει αποδείξεων που διέθετα, οπότε το γυφταριό έφυγε άπρακτο και βρίζοντας.
Γιά να μην τα πολυλογώ, σε κοντά έναν μήνα, το σκυλί εκλάπη μαζί με 150 μέτρα περιφερειακού χαλκοσωλήνα, ολόκληρο το αρδευτικό δίκτυο του κτήματος!
Παρά την κινητοποίησή μου και τις αναφορές μου στο αστυνομικό τμήμα -σκοτώθηκαν ν’ ασχοληθούν- η «Σόχα» μου χάθηκε γιά τρία περίπου χρόνια, μέχρις ότου «ξαναχτύπησε» την πόρτα μου. Το ίδιο -και χειρότερα- εξαθλιωμένη, με τους γυφταρέους να την ψάχνουν πάλι! Οπότε, αφού την «ανέστησα» πάλι, την έκρυβα από την πλαϊνή ανοιχτή θέα, απομονώνοντάς την από τους υπόλοιπους κοπρίτες μου.
Τελικά -και απροσδόκητα- η «Σόχα» μου έφυγε ήρεμα ένα βράδυ. Πιθανόν να είχε εκμετρήσει τα χρονάκια της, ή το καλααζάρ να είχε λειτουργήσει σαν σαράκι μέσα της. Πριν μιά εβδομάδα πέταξε απελευθερωμένη από τους διώκτες και δυνάστες της γιά να συναντήσει όλο το υπόλοιπο... κοπριταριάτο που γνώρισε κοντά μου και που είχαν φύγει νωρίτερα και στην ώρα τους.
Προσωπικά μου προβλήματα καθυστέρησαν αυτήν την ανάρτηση, που θεωρώ ως ελάχιστο αφιέρωμα-κατευόδιο στη μνήμη της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου