Από το κάτω ράφι της βιβλιοθήκης του μυαλού αναδύεται ξαφνικά μιά καταχωνιασμένη σκέψη που επιβάλλεται επιτακτικά. Μιά αναβίωση, μιά επανάληψη, μιά αναδρομή. Κάτι σαν rewind παλιού ασπρόμαυρου ελληνικού φιλμ. Ένας περασμένος έρωτας, μιά χαμένη ευκαιρία, μιά ουτοπία, μιά αστοχία, μιά επιτυχία ίσως. Ψάχνοντας γιά κάτι που -έστω ασθενικά- θα μπορεί να ζεστάνει τις κρύες νύχτες της μοναξιάς σου, φωτίζοντας λίγο το σκοτάδι και μετατρέποντάς το σε μισοσκόταδο.
Ώρες μικρών αποφάσεων, μεγάλων συμβιβασμών και μιάς σιωπηλής και οδυνηρής διαμαρτυρίας γιά ό, τι πήγε στραβά στη ζωή σου. Γιά κάτι που στέκει ανολοκλήρωτο και σε βασανίζει αφόρητα, με τις προσωπικές σου Ερινύες επί τω έργω.
Τελικά, η γκρίνια του ανικανοποίητου -δίκαιη, άδικη, λογική, παράλογα υπερβολική, σημαντική ή ασήμαντη- επικρατεί κάθε αναπαυτικού συνειδησιακά κουκουλώματος και αποτελεί την πιό βασική παράμετρο στάθμισης, κατά την ώρα του μεγάλου απολογισμού. Η αναζήτηση της αυτογνωσίας, με ανέφικτο κάθε πισωγύρισμα και ανώφελη την όποια μεταμέλεια γιά επιλογές και διλήμματα του τότε.
Τί στ΄ αλήθεια είναι προτιμότερο; Τί πονάει περισσότερο; Η γνώση, ή η άγνοια; Η επίγνωση ή η παράδοση στο τυχαίο; Το πολύ ή το λίγο; Η εμμονή στο λάθος ή η μεταμέλεια; Μιά «γεμάτη» νοσταλγία γιά τα χαμένα όνειρα μιάς αλλιώτικης διαδρομής ή το άδειο μα ασφαλές και σίγουρο τρίγωνο, «δουλειά, σπίτι, καφενείο»; Η παρακμή μιάς ακμής, ή η κατάργηση κάθε ακμής; Ο εύκολος και στρωτός δρόμος του μικροαστικού βολέματος, του καθήκοντος και του συμβιβασμού, ή η δύσκολη ανηφοριά της καρδιάς, της τόλμης και του ονείρου.
Αν ξαναγύριζες πίσω, ειλικρινά δεν ξέρεις ποιόν δρόμο θα τραβούσες. Κι αυτό, φοβάσαι, πως δεν θα το μάθεις ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου