(Πολύ κακό γιά το τίποτα...)
Έχω μάθει να σέβομαι την κάθε διαφορετικότητα, ακόμη κι αν διαφωνώ μ΄ αυτήν, υπό μία προϋπόθεση. Η ελευθερία να μην μπαίνει στον χώρο της ελευθεριότητος και οι συμπεριφορές, (λόγια, εικόνες, πράξεις), να μην όζουν αμοραλισμό.
Το θέαμα της τελετής ενάρξεως των Αγώνων υπήρξε πρωτότυπο, εντυπωσιακό και αναπάντεχο, έστω και αν δεν ικανοποίησε στο ακέραιο τις αισθητικές μου σταθερές.
Οι Γάλλοι φημίζονται γιά τις τολμηρές τους πρωτοβουλίες, οπότε είναι φυσικό τα προϊόντα των ιδεών τους να σοκάρουν. Ιδίως στην πρώτη τους εμφάνιση. Ας μην ξεχνάμε το φαινόμενο «Πικάσο», τον οποίο θαυμάζω στην τόλμη και πρωτοτυπία του, χωρίς να τυγχάνει και της αισθητικής μου επιλογής, ως τεχνοτροπία.
Η γκροτέσκο καρικατούρα που ως σκηνή παρερμηνεύτηκε, θεωρούμενη ως κακόγουστη και γελοία «παράφραση» του «Μυστικού Δείπνου» του Ντα Βίντσι, σατίριζε -σαχλά μεν- τον Διόνυσο και όχι τον Χριστό. Από τις λοιπές... τάχα τολμηρές και ρεαλιστικές αναφορές της σημερινής πραγματικότητος, πιό πολύ με ενόχλησε η εμμονή στις πάσης φύσεως σεξουαλικές εκτροπές που επέμεναν στην... απελευθέρωση των «ιδιαιτεροτήτων» με τρόπο προκλητικό, άκομψο και ακαλαίσθητο.
Γενικά, η μεγαλύτερη πρωτοτυπία του 4/ωρου θεάματος που παρακολούθησα, συνίσταται στο γεγονός πως απευθυνόταν στο -όντως πολυπληθέστερο- τηλεοπτικό κοινό και όχι στους επί τόπου θεατές.
Και κλείνω με μία απορία, που ομολογουμένως δεν περίμενα την χρεία αναφοράς της. Γιατί δεν απεφάσισαν οι διοργανωτές η πορεία της Ολυμπιακής Δάδας να τερματιστεί στην κορυφή του Πύργου του Άιφφελ; Ο καταυγασμός του Ολυμπιακού Φωτός από το ύψος του θα είχε -πραγματικά και συμβολικά- τεράστια απήχηση και σημασία, παρά από την επιλεγείσα εξαφάνισή του στην χοντρομπάλα που επέλεξαν να το ενταφιάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου