Μετά... 59 έτη.

 ...και διηγώντας τα να κλαις!

Ο περίφημος Γάλλος μυθιστοριογράφος Αλέξανδρος Δουμάς έχει γράψει κάποια από τα πιό αγαπημένα μυθιστορήματα που γαλούχησαν τα παιδικά μου χρόνια και κυριάρχησαν στις ηρωικές μου φαντασιώσεις. Πρώτο-πρώτο στη σειρά το περίφημο "Οι τρεις Σωματοφύλακες", την ανάγνωση του οποίου επαναλάμβανα σε τακτά χρονικά διαστήματα. Κατά περίεργον τρόπο, ενώ η φυσιολογική προτίμηση όλων των πιτσιρικάδων της παιδικής παλιοπαρέας ήταν γιά τον Ντ' Αρτανιάν, η έμφυτη... "τζαναμπετιά" μου -αυτή που δεν με άφησε να τραβήξω ούτε μία ρουφηξιά τσιγάρου στη ζωή μου- ως δική μου προτίμηση αγκάλιαζε τον Άθω, με τον οποίο πολλές φορές ταυτιζόμουν στις... ονειρικές μου περιπέτειες!

   Το παιδικό μου υπνοδωμάτιο έμοιαζε με στρατιωτικό κοιτώνα΄ή λαϊκό υπνωτήριο, καθόσον στέγαζε τρία αδέλφια και -από κάποια ώρα και μετά- επέβαλε απόλυτη συσκότιση. Τότε, κουκουλωμένος κάτω από την χοντρή χωριάτικη "πατανία" και με την αφή ενός πλακέ φακού, μέσα στο μικρό "κλουβί" που μεταμορφωνόταν το κρεβάτι μου η γοητεία που σκορπούσε απλόχερα η νυχτερινή ανάγνωση με απογείωνε και με μετέφερε σε άλλους κόσμους. Ηρωικούς, ιπποτικούς, ιδανικούς.

   Οπότε, το μετέπειτα ανάγνωσμα του ιδίου συγγραφέα, το "Μετά είκοσι έτη", με την ωριμότερη σκιαγράφησή των  ίδιων πρωταγωνιστών, μου δημιούργησε μελαγχολία, θλίψη κι απογοήτευση!

   Όμως γιατί τα γράφω τώρα αυτά; Ένας καλός φίλος και συνάδελφος, ο Κώστας Κατσιγιάννης, που ανέκαθεν λειτουργούσε ως... ληξίαρχος της πολυτεχνικής μας τάξεως, είχε την καλοσύνη να μου στείλει τον δημοσιευμένο στον τύπο της εποχής -Οκτώβριο 1961- πίνακα των επιτυχόντων στην Σχολή των πολιτ. μηχανικών του ΕΜΠ. 

   Τον αναρτώ, συνοδευμένο από την άμετρη νοσταλγία, θλίψη και μελαγχολία που συνοδεύει η συναίσθηση του πόσο γρήγορα "γλίστρησε" η ζωή κάτω από τα πόδια μας, πώς στέρεψαν τα όνειρά μας αλεσμένα στη ματαιότητα της καθημερινότητος και πώς πέταξαν τα χρόνια μας σαν ταξιδιάρικα πουλιά. Όπως το νερό που δεν μπορεί να συγκρατηθεί στη χούφτα και χύνεται ασυγκράτητο, ανεξέλεγκτο και επί ματαίω στο έδαφος...  Έτσι, αυτό που απομένει είναι ένα βουβό παράπονο γιά το "ταξίδι" -που παρά τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες και τις αναποδιές του, καθώς η "Ιθάκη" φαίνεται καθαρά στον ορίζοντα- οσονούπω τελειώνει. Α' , ναι... και ένα ψιθυριστό... κρίμα...