Σκόρπιες σκέψεις...

- Η βεβαιότητα της αλαζονείας σκοτώνει την αμφισβήτηση και στερεί τις δυνατότητες της σκέψης.

- Ο εγωισμός σκοτώνει τον έρωτα. Π.χ. η διαμάχη γιά την προτεραιότητα του ονόματος στην μαρκίζα.

- Δεν τρομάζει η έννοια του θανάτου, αρκεί να συνειδητοποιήσεις το νόημα της ζωής.

- Δεν υπάρχουν δύσκολα και εύκολα. Μόνο γνωστά και άγνωστα. Η γνώση απομυθοποιεί τη δυσκολία.

- Οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ. Ξεπερνούν το φράγμα της ζωής και περνούν στην... λογοτεχνία.

- Ανήθικο είναι κάθε τί που ξεφεύγει από τον έλεγχο της συνειδήσεως και ικανοποιεί την παρόρμηση της σάρκας... μόνο.

- Η συνείδηση είναι πάντα αλάνθαστη. Υπό την προϋπόθεση να υπάρχει.

- Ο πραγματικός φίλος δεν προδίδει ποτέ. Αν αυτό συμβεί σημαίνει πως κλάσματα δευτερολέπτου πριν η φιλία, ήδη, κατελύθη. Αυτό ισχύει και στον έρωτα.

- Όλα, ανεξαιρέτως, τα μανιτάρια τρώγονται. Απλά, κάποια μόνο μία φορά.

- Η αυτογνωσία αποτελεί το κέντρο ελέγχου του εαυτού μας. Αν πάψει να λειτουργεί... επέρχεται το χάος.

- Όλοι επιθυμούν την «ηθική». Όμως καθένας την αντιλαμβάνεται υποκειμενικά και την ερμηνεύει κατά το δοκούν.

- Ευτυχία είναι η κατάσταση ισορροπίας της συνειδήσεως. Εκδηλώνεται, συνηθέστατα, στον ύπνο μας ως ροοστάτης.

- Όταν απουσιάζει η ενσυνείδηση όλοι φαντάζουμε αλάνθαστοι.

- Ο κόσμος θα γινόταν τέλειος, αν μπορούσε ο χρόνος να τρέχει κι ανάποδα.

- Η ευτυχία κι η δυστυχία δεν αποτελούν μεγέθη γραμμικά και συνεχή, αλλά κβαντωμένα, σαν τις χάντρες κομπολογιού. Πρόκειται γιά αντιθέτου φορτίου σωματίδια που κυλούν στο αδιάφορο ποτάμι της Ζωής. Με τα δεύτερα σημαντικά περισσότερα των πρώτων. Θέμα τύχης τί θα «ψαρεύεις»...

- Κανονικότητα! Ποιά κανονικότητα; Κανονικότητα είναι αυτό που θέλουμε αδιαφορώντας γι΄ αυτό που θέλουν οι άλλοι.

- Εκτός κανονικότητος υπάρχουν νέοι γερασμένοι πρόωρα και γέροι που σκέπτονται σαν ανώριμοι νέοι. Τί είναι προτιμότερο; Το δίλημμα μοιάζει εύκολο, όμως δεν είναι.

- Ψυχολόγοι. Ένα επάγγελμα που θα περίττευε αν οι γυναίκες μπορούσαν να πλύνουν τα πιάτα μόνες τους κι οι άντρες να πάνε στη δουλειά τους έγκαιρα. 

-Ζωή είναι μιά ακολουθία επιλογών που διαρκεί όσο και αυτή. Η αξιολόγηση του συνόλου τους καθορίζει και το αποτύπωμα του ανθρώπου στην επίγειο διαδρομή του. Συνηθέστατα, το αποτύπωμα μοιάζει με ίζημα. Αργεί να κατακαθίσει.

-Η κατάταξη αποτελεί νομοτέλεια στα πάντα. Το κορυφαίο, το πρώτο, το αλλιώτικο, μαζί με το τελευταίο παραμένουν. Τα υπόλοιπα, τα ενδιάμεσα και ασήμαντα, σκορπίζουν και χάνονται διυλιζόμενα στη λήθη.

-Ο Άνθρωπος είναι ένα από τα χέρια του Δημιουργού. Το πνευματικά ισχυρότερο. Μόνο που ο ίδιος δεν το ξέρει. Γι΄ αυτό και δεν αξιοποιεί την δύναμή του. Πιθανότατα, έτσι αποφάσισε ο Πλάστης του.

-Σκέψη είναι να μπορείς να πιέσεις με το δάκτυλο μιά κακοφορμισμένη πληγή της ψυχής σου, αδιαφορώντας γιά τον πόνο που της προκαλεί. Ο πόνος αυτός λέγεται... «αυτοκριτική»...

Ατενίζοντας το λιόγερμα...

Από το κάτω ράφι της βιβλιοθήκης του μυαλού αναδύεται ξαφνικά μιά καταχωνιασμένη σκέψη που επιβάλλεται επιτακτικά. Μιά αναβίωση, μιά επανάληψη, μιά αναδρομή. Κάτι σαν rewind παλιού ασπρόμαυρου ελληνικού φιλμ. Ένας περασμένος έρωτας, μιά χαμένη ευκαιρία, μιά ουτοπία, μιά αστοχία, μιά επιτυχία ίσως. Ψάχνοντας γιά κάτι που -έστω ασθενικά- θα μπορεί να ζεστάνει τις κρύες νύχτες της μοναξιάς σου, φωτίζοντας λίγο το σκοτάδι και μετατρέποντάς το σε μισοσκόταδο.

Ώρες μικρών αποφάσεων, μεγάλων συμβιβασμών και μιάς σιωπηλής και οδυνηρής διαμαρτυρίας γιά ό, τι πήγε στραβά στη ζωή σου. Γιά κάτι που στέκει ανολοκλήρωτο και σε βασανίζει αφόρητα, με τις προσωπικές σου Ερινύες επί τω έργω.

Τελικά, η γκρίνια του ανικανοποίητου -δίκαιη, άδικη, λογική, παράλογα υπερβολική, σημαντική ή ασήμαντη- επικρατεί κάθε αναπαυτικού συνειδησιακά κουκουλώματος και αποτελεί την πιό βασική παράμετρο στάθμισης, κατά την ώρα του μεγάλου απολογισμού. Η αναζήτηση της αυτογνωσίας, με ανέφικτο κάθε πισωγύρισμα και ανώφελη την όποια μεταμέλεια γιά επιλογές και διλήμματα του τότε.

Τί στ΄ αλήθεια είναι προτιμότερο; Τί πονάει περισσότερο; Η γνώση, ή η άγνοια; Η επίγνωση ή η παράδοση στο τυχαίο; Το πολύ ή το λίγο; Η εμμονή στο λάθος ή η μεταμέλεια; Μιά «γεμάτη» νοσταλγία γιά τα χαμένα όνειρα μιάς αλλιώτικης διαδρομής ή το άδειο μα ασφαλές και σίγουρο τρίγωνο, «δουλειά, σπίτι, καφενείο»; Η παρακμή μιάς ακμής, ή η κατάργηση κάθε ακμής; Ο εύκολος και στρωτός δρόμος του μικροαστικού βολέματος, του καθήκοντος και του συμβιβασμού, ή η δύσκολη ανηφοριά της καρδιάς, της τόλμης και του ονείρου.

Αν ξαναγύριζες πίσω, ειλικρινά δεν ξέρεις ποιόν δρόμο θα τραβούσες. Κι αυτό, φοβάσαι, πως δεν θα το μάθεις ποτέ...

Το « Big bang» του Έρωτα.

Σε αντιθετική σχέση με την προηγούμενη ανάρτηση, αναρτώ μιά άποψη του Τσέχου συγγραφέα Μίλαν Κούντερα. Ναι εκείνου που έγραψε το: «Η αβάστακτη ελαφρότητα του είναι». Συγγραφέας και έργο που έκανε ευρέως γνωστά στους Έλληνες κουλτουριαρέους η... Μιμή!

Μου το έστειλε εκλεκτή, νεότευκτη, φίλη. Λέει, λοιπόν... ο "ποιητής":

«Την στιγμή που γεννιέται ο έρωτας:

!-Η γυναίκα δεν αντιστέκεται στην φωνή που καλεί την τρομαγμένη της ψυχή.

-Ο άνδρας δεν μπορεί ν΄αντισταθεί στη γυναίκα, που η ψυχή της ξέρει να προσέχει τη φωνή του»!

Ευτέλεια, απογοήτευση, μελαγχολία...

Το ξεκατίνιασμα του, κατ΄ ευφημισμόν, λεγόμενου «δημοκρατικού» χώρου συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, μίσος και... «συντροφική» μοχθηρία. Μου θυμίζει την ατάκα του Αλεξάνδρου Δουμά στους «Τρεις Σωματοφύλακες», ελαφρώς παραφρασμένο και βαρέως αντεστραμμένο: «Ένας εναντίον όλων και όλοι εναντίον ενός»!

Οι πασόκοι υποψήφιοι αρχηγοί τσακώνονται γιά το πώς θα «μαλλιοτραβηχτούν»... κοσμίως στο... «ντιμπέϊ ρε!», ενώ η ... «προοδευτική συμμαχία» του Σύριζα θυμίζει την ποδιά της, εκ Σαλώνων ορμώμενης, Μαρίας!

Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι -οι εκτός των «δημοκρατικών στάβλων» ευρισκόμενοι- απορούμε... «ξυνόμενοι», (όπως θα έλεγε ο εξόχου μορφώσεως τέως αριστερός ηγέτης, που ετέθη σε προσωρινή αποστρατεία), και σκεπτόμαστε τί περιμένει τη δόλια πατρίδα, αν ο μη γένοιτο, κληθούν οψέποτε να μας κυβερνήσουν!

Προσωπικά, αισθάνομαι σαν... «καρτέλ» που... αλλοίμονο μου!

Bingo!

Καλώς τονε κι ας... άργησε! Επί τέλους, η συμμετοχική διάθεση συμπαθείας κατάφερε το ζητούμενο. Άρκεσε ένα φιλί γιά να μπω -κι εγώ- στη χορεία των "κατόχων" του... covid!

Αναμένεται η εξέλιξη... κι οι φίλοι μου... αλάργα! "Θαρσείν χρεί".... 

"Είμαστε δυό, θα΄μαστε τρεις..."

https://www.youtube.com/watch?v=xRDBwvnJLwY

Μόλις πληροφορήθηκα πως ο κ. Δημ. Παπανώτας σκέπτεται σοβαρά να κατέβει υποψήφιος γιά την προεδρία του Σύριζα. (Ωχ, ξέχασα την «... προοδευτική συμμαχία»). Αμέσως το μυαλό μου πέταξε στον αείμνηστο... Ζακ.

Καλά... εσύ παλληκάρι μου έφυγες νωρίς. Κρίμα γιατί θα είχαμε έναν υγιή και θαυμάσιο εκλογικό ανταγωνισμό. Γκλέτσος, Παπανώτας, Ζακ.... vs Κασσελάκη. Ευρώπη τρέμε!

Σύριζα... προοδευτική συμμαχία (το «προοδευτική» μας μάρανε)!

 Ένα νέο κλουβί με τρελλές!

Όλοι οι σύγχρονοι επιθεωρησιογράφοι τρίβουν τα χέρια τους, αλλά και αγωνιούν με την τελική αναμέτρηση –«ντιμπέι κατά Αλέφαντο- στο παλαβοδρόμιο της Ντούρου-Ντούρου Κουμουντούρου.

Μετά τις διαμάχες και διαξιφισμούς των διαφόρων... «τσικό», (π.χ. Ακρίδα vs Καλογεροπούλου), το δράμα της αριστερής φαρσοκωμωδίας φτάνει στην κορύφωσή του... με τον αγώνα α΄ εθνικής: Πολάκης vs Κασσελάκη. Διαιτητής ο «αμφίψηστος» Γκλέτσος.

Έ, ρε πλάκες που έρχονται... Κι εμείς οι... απ΄ έξω, έκθαμβοι παρακολουθούμε τις κοκορομαχίες και το ξεκατίνιασμα του εσμού που ήθελε -και επιμένει να θέλει- να μας κυβερνήσει! Γιά το καλό μας... πάντα.