Γιά ποιόν χτυπά η καμπάνα! (Μέρος ΙV)

Αναδρομές

Γιά ποιόν χτυπά η καμπάνα! (Μέρος ΙV)

Σκέψεις

   Η ελληνική οικονομία αρχίζει τη ξέφρενη πορεία της προς την καταστροφή, σαν τρελό φορτηγό με σπασμένα φρένα στη κατηφόρα.
   Η ελληνική κοινωνία εκμαυλίζεται. Ποτέ δεν υπήρξε κοινωνία αγγέλων αλλά η διαφθορά, που αναμφισβήτητα υπήρχε, πάντα και παντού, είχε την ανάλογη κλίμακα που είχαν όλα τα μεγέθη και οι παράμετροί της. Όλα έβραζαν σε χαμηλή φωτιά. Οι πακτωλοί της ΕΟΚ, άλλαξαν, αιφνιδίως, τη κλίμακα και τα μεγέθη. Οι βίλες αρχίζουν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, τα πολυτελή αυτοκίνητα να πληθαίνουν στους δρόμους. Τα αυθαίρετα πολλαπλασιάζονται με τη βοήθεια λαδωμάτων. Τα φακελάκια στην ιατρική γίνονται, πλέον, θεσμός σε βαθμό που οι ιδιωτικές ασφάλειες να τα προβλέπουν στις προσφερόμενες υπηρεσίες τους. Η φοροδιαφυγή, εξελισσόμενη σε εθνικό σπορ , παίρνει αστρονομικές διαστάσεις και ασκείται με επιστημονικό τρόπο ούτως ώστε να παραμένει, πρακτικά, ασύλληπτη. Οι διωκτικοί μηχανισμοί αδυνατούν (δεν μπορούν ή δεν θέλουν) να την περιορίσουν. Και όλα πάνε πρίμα, με τη χώρα προς το …. γκρεμό! Τότε, Γάλλος φίλος μου, μου είπε:
   - Εσείς οι Έλληνες είσαστε καταπληκτικός λαός. Πλούσιοι πολίτες ενός φτωχού κράτους! Σας θαυμάζω, που τα καταφέρνετε!

   Η ώρα του λογαριασμού αργούσε ακόμη. Στο μεταξύ, η χώρα βρισκόταν μονίμως στον αστερισμό του πολιτικού κόστους. Ο συνδικαλισμός, αρχίζοντας από τα νηπιαγωγεία, γιγαντωνόταν και οι συντεχνιακές απαιτήσεις και πιέσεις συνεχώς ηύξαναν. Με τους διάφορους εργατοπατέρες να τον χρησιμοποιούν σαν εφαλτήριο γιά μελλοντική πολιτική σταδιοδρομία. Οι διορισμοί στο Δημόσιο δημιούργησαν ένα κρατικό μηχανισμό–τέρας. Πολυπληθέστατο, αντιπαραγωγικό, γραφειοκρατικό που λειτουργούσε πιό πολύ σαν τροχοπέδη παρά σαν δημιουργική μηχανή. Όλοι, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αναγκαιότητα της θέσης και του ρόλου τους, αντί να προωθούν τα υπηρεσιακά θέματα τα μπουρδούκλωναν και τα καθυστερούσαν. Τότε εδραιώθηκε ο μύθος της εξασφαλισμένης σταδιοδρομίας, μέσω της «θεσούλας» στο Δημόσιο. Καλά λεφτά, σίγουρο πόστο και μπόλικο αραλίκι. Γεγονός που κάνει τον όρο «δημόσιος υπάλληλος» να αποτελεί σήμερα το απώτατο όνειρο κάθε νέου. Μέσα σε τέτοιο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα ολοκλήρωσε τη πολιτική και βιολογική του πορεία ο Α. Παπανδρέου. Ένας ιδιαίτατα προικισμένος άνθρωπος και χαρισματικός πολιτικός. Με μεγάλη αποδοχή και απήχηση στις μάζες, των οποίων υπήρξε το «χαϊδεμένο» παιδί. Θα μπορούσε να κάνει πολλά γιά το τόπο και ν’ αφήσει το πολιτικό του στίγμα ανεξίτηλα χαραγμένο στη πολιτική του ιστορία. Με τη γοητεία και πειθώ, την οξυμένη ευφυΐα και το πολιτικό αισθητήριο που διέθετε. Όμως, δυστυχώς γιά όλους, όλα του τα προσόντα τα ανάλωσε στην υπηρεσία του εαυτού του και όχι γιά το καλό της χώρας, δέσμιος προσωπικών επιθυμιών και παθών. Οπωσδήποτε είχε και θετική προσφορά στη Ελλάδα, κυρίως γιατί απελευθέρωσε καταπιεσμένα λαϊκά απωθημένα και αποδέσμευσε κρυμμένη ενέργεια. Όμως έχασε μοναδική ευκαιρία να γράψει το όνομά του σαν ένας από τους μέγιστους ηγέτες της. Η ζωή υπήρξε πολύ γενναιόδωρη μαζί του, η Ιστορία όμως σίγουρα θα σταθεί αυστηρή απέναντί του.

   Μικρή παρένθεση, λίγο πριν τελειώσει η αυτοκρατορία του Α. Παπανδρέου, απετέλεσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κοινοβουλευτικά αδύναμη ήταν πρακτικά αδύνατο να αλλάξει τον ρουν των γεγονότων που έτρεχαν με ταχύτητα στη κατηφόρα. Ο Μητσοτάκης, κλασσικό παράδειγμα παλαιοκομματικής νοοτροπίας πολιτικός, (κουμπαριές, γαλιφιές, κλπ.), αν και έξυπνος άνθρωπος και πονηρός πολιτικάντης, δεν διόρθωσε ούτε κατά χιλιοστό της μοίρας τη πορεία της διακυβέρνησης της χώρας. Άφησε τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος να διογκωθούν κατά τη δρομολογημένη φορά τους. Και τελικά έπεσε από το γνωστό, εγγενές, σύνδρομο της ελληνικής δεξιάς. Το καπετανάτο και την αλαζονεία των προσωπικών φιλοδοξιών. Τον έριξε ο σημερινός Πρόεδρος της ΝΔ, ο Α. Σαμαράς, εξ ου και το άσβεστο μίσος της οικογένειας Μητσοτάκη εναντίον του. (Παρά την εμφανιζόμενη λυκοφιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη, σήμερα).

   Μπορεί να μην έκανε τίποτε θετικό σημαντικό έργο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πρόλαβε όμως να κάνει δύο σημαντικές γκάφες. Άνοιξε, πρώτον, τα σύνορα με την Αλβανία και άρχισαν να συρρέουν στη χώρα οι πρώτες ορδές πεινασμένων λαθρομεταναστών και, δεύτερον, πέρασε από δίκη τον Α. Παπανδρέου, κατά παράβαση βασικού πολιτικού κανόνα που θέλει τους Πρωθυπουργούς να μην τους δικάζεις γιά πολιτικούς λόγους, αλλά ν’ αφήνεις το λαό να τους στέλνει στο σπίτι τους και στη λήθη. Το μεν πρώτο λάθος είχε και οφέλη, βραχυπρόθεσμα, γιατί εξασφάλισε γιά αρκετά χρόνια φτηνότερα εργατικά χέρια και ανθρώπους πρόθυμους να δουλέψουν σε βαριές χειρονακτικές δουλειές, κάτι που οι «χορτάτοι» ημέτεροι σνομπάριζαν, όμως το δεύτερο «ανέστησε» πολιτικά τον ετοιμόρροπο Α. Παπανδρέου.


(συνεχίζεται)

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος III

Αναδρομές

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος III

Σκέψεις

   Ο Πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου, ενδιαφερόμενος κατά βάση, να περνάει ο ίδιος καλά, να μην ενοχλείται στις εξωσυζυγικές του ασχολίες και να επανεκλέγεται, εγκαθιστά ένα αυστηρό και συγκεντρωτικό καθεστώς με απόλυτη κομματική πειθαρχία και υποταγή. Την ενός ανδρός αρχή, ή, σε σύγχρονη απόδοση το one man show. Καρατομώντας πάραυτα όποιο αξιόλογο στέλεχος του αντιλέγει, αφήνει να περιστοιχίζεται από, νέους κυρίως, πραιτοριανούς που οικοδομούν ένα μοντέλο κράτους με πρότυπα από το Μπααθικό κόμμα του Σαντάμ Χουσείν και την Κανταφική δημοκρατία. Τότε ιδρύονται οι περίφημες κλαδικές, οι πρασινοφρουροί, τότε καταργείται η αξιοκρατία στο Δημόσιο μαζί με το θεσμό των γενικών γραμματέων και προωθούνται οι τοποθετήσεις ημετέρων σε θέσεις κλειδιά και ρόλο «γκαουλάϊτερ». Κι όταν γίνεται καμιά στραβή και αποκαλύπτεται, η δικαιολογία άμεση.
   - Εγώ απλώς προεδρεύω!
   Ο ηγέτης στο απυρόβλητο. Και αν χρειαστεί και καμιά αυτοκριτική πετάμε ένα «Mea culpa», που λίγοι το πιάνουν!

   Τότε μπαίνουν τα θεμέλια της μεγαλύτερης καταστροφής που μπορεί να γίνει σ’ ένα λαό. Της διάλυσης της Παιδείας του. Ο Κίσινγκερ, και πολύ σωστά, είχε πει:
   - «Αν θέλεις να διαλύσεις ένα λαό χτύπα τη Παιδεία και τη Θρησκεία του»!

   Στα πλαίσια της λοβοτομής του ελληνικού λαού και της μετατροπής του σε εύπλαστη ρυμουλκούμενη αγέλη ψηφοφόρων άρχισαν να εφαρμόζονται σειρά μέτρων που οδηγούσαν στην αγραμματοσύνη και την αμάθεια. Σειρά συστηματικά στοχευμένων μέτρων δημιούργησαν τις στρατιές των αμόρφωτων επομένων γενεών που σήμερα διδάσκουν στα σχολεία και που απολαμβάνουμε στα κανάλια. Είτε υπό μορφήν αναλφάβητων «παντογνωστών» δημοσιογράφων, είτε ημιμαθών «ειδικών» των παραθύρων. Από τα πιό μικρά αλλά ουσιώδους σημασίας, όπως την κατάργηση της ποδιάς που σε φτάνει σήμερα να μη ξεχωρίζεις τελειόφοιτη Λυκείου από τοπ-μόντελ, μέχρι το περίφημο ακαδημαϊκό «πεντάρι» που ενστάλαξε και παγίωσε στη συνείδηση του κάθε σπουδαστή την «αρχή της ήσσονος προσπαθείας» και άνοιξε διάπλατα την πόρτα της ανυπακοής, της αμφισβήτησης, των καταλήψεων και των βανδαλισμών στα σχολεία. Κομματισμός από το νηπιαγωγείο, συμμετοχή φοιτητών στις εκλογές πρυτανικών αρχών, άρα διαπλοκή, εγκατάσταση της μεγαλύτερης πολιτικής απάτης στο χώρο της Παιδείας, του, τάχα, ασύλου (επ’ αυτού θα ασχοληθούμε ειδικότερα και αυτοτελώς, στο προσεχές μέλλον) και πλήθος άλλων μέτρων που γέννησε και γαλούχησε τη σημερινή αλογία και διάλυση.

   Ταυτόχρονα εισρέουν στη χώρα τεράστια ποσά. Απίθανα ποσά σε σχέση με τους μέχρι τότε δημόσιους τζίρους. Η Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της κολύμπησε σε τόσο χρήμα! Ο κρατικός μηχανισμός αιφνιδιασμένος, σε πολλές περιπτώσεις αδυνατούσε, μέσω προγραμμάτων, ν’ απορροφήσει τα κοινοτικά κονδύλια και πλείστα επεστρέφοντο και εδίδοντο σε άλλες χώρες! Οι επιτήδειοι, μετά το πρώτο αιφνιδιασμό, οργανώθηκαν και το τσιμπούσι άρχισε! Το μέγιστο μέρος των επιδοτήσεων κατασπαταλήθηκε και φαγώθηκε άσκοπα. Πολύ μικρό μέρος των κοινοτικών χρημάτων πήγαν προς τη σωστή κατεύθυνση και ακόμη λιγότερα αξιοποιήθηκαν παραγωγικά.
   Καμιά στροφή στις γεωργικές καλλιέργειες και στην εναρμόνιση προς στις οδηγίες της Ε. Ευρώπης. Καμιά σοβαρή βιομηχανική επένδυση και καμία βιώσιμη επενδυτική προσπάθεια. Αντίθετα υπήρξε πλήρης ενεργοποίηση όλων των κακών χαρακτηριστικών της φυλής και, ανεξαρτήτως πολιτικής και κομματικής τοποθέτησης, όποιος μπορούσε έμπαινε με τον τρόπο του στο παιχνίδι της διαφθοράς, της ρεμούλας και της διασπάθησης του δημόσιου χρήματος. Η αδηφαγία και απληστία οδήγησε τα πράγματα στην ανάγκη περαιτέρω δανεισμού προκειμένου να καλυφθούν οι ολοένα αυξανόμενες δημόσιες δαπάνες. Όλα στη λογική του «δος ημίν σήμερον και …. βλέπουμε!». Με τη λογική και την ηθική του ¨Τσοβόλα, δώστα όλα"!
   Κάπου εκεί ανακαλύπτεται και η πρακτική των πλαστών στοιχείων! Εισάγουμε καλαμπόκι, το βαφτίζουμε ελληνικό και εισπράττουμε επιδότηση! (Υπόθεση Αθανασόπουλου). Δηλώνουμε ψεύτικο πλήθος ελαιόδεντρων και παίρνουμε επιδότηση, με αριθμούς δέντρων τέτοιους που αν αλήθευαν η Ελλάδα θα πρέπει να έφτανε ως το Ζάγκρεμπ! Αφήνουμε τα φρούτα στα δέντρα να σαπίσουν, αντί να τα μαζεύουμε, γιά να παίρνουμε, άκοπα, αποζημιώσεις! Κουβαλάμε με φορτηγά, τις νύχτες, κοπάδια προβάτων από νομό σε νομό, τα καταμετρούμε επανειλημμένα και παίρνουμε επιδότηση, με αριθμούς ζώων ίσων με της Παταγονίας! Και πλήθος άλλων περιπτώσεων κομπίνας που είτε δεν θυμάμαι τώρα, είτε αγνοώ. Το ξεγέλασμα των αφελών και ανύποπτων «κουτόφραγκων» οργιάζει. Οι περιουσίες αρχίζουν σιγά-σιγά να χτίζονται. Τα ξένα λεφτά, μαζί με τα δανεικά, πέφτουν στη κατανάλωση και διαχέονται διασκορπιζόμενα. Ο κόσμος περνάει καλά. Ζει, όμως, σε ένα επίπεδο που δεν το δικαιούται και δεν το αξίζει, βάσει των παραγωγικών του επιδόσεων, τρώγοντας και σπαταλώντας σήμερα χρήματα προσεχών δεκαετιών.
   - Ε, ρε, γλέντια, που θα ’λεγε κι ο Καραγκιόζης!
   Ενδεικτικά αναφέρω, σε κάποιο γκρουπ που συνόδευα σαν αρχηγός στη Σινγκαπούρη, κάποιος ηλικιωμένος κύριος, σε γνωστό κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών -στέκι όλων των Ελλήνων ταξιδιωτών και πληρωμάτων της Ολυμπιακής– ρωτούσε με αγωνία:
   - Τι καινούργιο έχει βγει στην αγορά, να αγοράσουμε;!!!
   Δεν νοιαζόταν να καλύψει κάποια συγκεκριμένη του ανάγκη, αλλά απλώς να αγοράσει! Οτιδήποτε! Χωρίς να το χρειάζεται! Η σπατάλη γιά τη σπατάλη, στο μεγαλείο της!


(συνεχίζεται)

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος II

Αναδρομές

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος II

Σκέψεις

   Σημείο στροφής και αλλαγής πορείας η μεταπολίτευση. Το γύρισμα της σελίδας και η απαρχή μετασχηματισμού της φυσιογνωμίας της χώρας.
   Μέχρι τότε την ξέραμε από τα σχολικά βιβλία της Γεωγραφίας, κυρίως, ως γεωργική χώρα που παρήγαγε ελιές, καπνό και κρασί! Τη βιοτεχνία της την αποτελούσαν, ως επί το πλείστον, οι οικιακές συσκευές της ΙΖΟΛΑ, οι γκαζιέρες του Πίτσου και κλωστές «Πεταλούδα» (η ατσάλινη κλωστή, των διαφημίσεων!) και κάτι τέτοια ψιλοπράματα. Και ο τουρισμός, που απεκλήθη, κατόπιν, "τουριστική βιομηχανία" (sic).

   Οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή ξεκίνησαν το τόπο από το μηδέν. Γύρισαν σελίδα. Ανέστησαν την, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 αίτηση της Ελλάδος γιά ένταξη στην Ε.Ε, που λεγόταν τότε ΕΟΚ, και ενεργοποίησαν, με ταχείς ρυθμούς, την παγωμένη, λόγω της προηγούμενης ανώμαλης περιόδου πολιτικής αστάθειας και δικτατορίας, διαδικασία.
   Το προσωπικό κύρος του Έλληνα ηγέτη και οι ισχυροί δεσμοί φιλίας που διατηρούσε με τους τότε εκπροσώπους των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών έκαμψε τις δικαιολογημένες αντιδράσεις των μικρότερων και η αρχή της δεκαετίας του’80 βρήκε την Ελλάδα ισότιμο μέλος της ΕΟΚ, δημιουργουμένων, έτσι, νέων προϋποθέσεων οικονομικής ανάπτυξης της χώρας και σταθεροποίησης του δημοκρατικού της πολιτεύματος. Κι αυτό παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Κάθε παράταξη, γιά τους δικούς της ιδιοτελείς κομματικούς σκοπούς, πολέμησε το μεγαλύτερο πολιτικό επίτευγμα της χώρας στην νεώτερη Ιστορία της.

   Η πολιτική κόπωση αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της φυλής. Από αρχαιοτάτων χρόνων, από την εποχή του Αριστείδη του Δίκαιου, η παρατεταμένη διοίκηση από τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια κόμματα, τις ίδιες αντιλήψεις και τους ίδιους μηχανισμούς κουράζει, δημιουργεί πλήξη, τελματώνει και, γιατί όχι, γιγαντώνει τη διοικητική διαφθορά, (η παρατεταμένη κατοχή του δημόσιου μελιού ξυπνάει πειρασμούς, όχι μόνο βουτήγματος του δακτύλου σ’ αυτό, αλλά ολόκληρης βουτιάς!). Το γεγονός κρίνεται ως φυσιολογικό και, απολύτως, λογικό. Η «αλλαγή», ένα σύνθημα στο οποίο, πανέξυπνα, ποντάρισε ο Α. Παπανδρέου υπήρξε ο κινητήριος μοχλός που εξέφρασε και πραγματοποίησε τη νομοτελειακή αναγκαιότητα γιά θεσμικές αλλαγές. Ο λαός μπαϊλντισμένος από το «σφίξιμο» δεκαετιών αποφάσισε να γυρίσει σελίδα. Ο Καραμανλής είχε αποχωρήσει από τη μάχιμη πολιτική και η Δεξιά συρρικνώθηκε από εξάντληση ιδεών και μετριότητα ηγεσίας. Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε.

   Η «αλλαγή» ήταν μιά ιστορική αναγκαιότης. Το ΠΑΣΟΚ ήρθε επελαύνοντας. Οι οιωνοί ήσαν άριστοι και οι προοπτικές λαμπρές. Οι πακτωλοί ενίσχυσης της ελληνικής οικονομίας, ούτως ώστε να αλλάξει βηματισμό και να συντονιστεί με αυτόν της ενωμένης Ευρώπης, πλημμύρισαν τη χώρα. Λεφτά με ουρά!
   Ο Α. Παπανδρέου, ιδρυτής του νεοελληνικού λαϊκισμού και μαιτρ της δημαγωγίας, παρ’ όλα τα αρχικά του, ως αντιπολίτευση, τσαλίμια «δούλεψε» με το καλύτερο τρόπο τους «κουτόφραγκους» και μεγιστοποίησε, όντως, τις προς την Ελλάδα παροχές και ενισχύσεις, μακραίνοντας και τους χρόνους χάρητος ενισχύσεων και επιδοτήσεων. Κάπου εκεί, όμως, χάθηκε και το τρένο γιά την αναμόρφωση της Ελλάδος.
   Μέχρι τότε η οικονομία, καθυστερημένη μεν, έβραζε, γενικώς, σε χαμηλή φωτιά. Μικροί προϋπολογισμοί, μικρός δημόσιος τομέας, λίγα ελλείμματα, χαμηλό δημόσιο χρέος. Αλλά και στο προφίλ των πολιτικών συντελούνται σοβαρές αλλαγές. Η τυπική φυσιογνωμία πολιτικού, όπου ο «σοβαρός» που, μιά ζωή στη πολιτική, ζούσε με μέσα εισοδήματα και μέσες περιουσίες, (ακόμα και τα λεγόμενα πολιτικά «τζάκια») και, το «ψώνιο» που σπαταλούσε στο στίβο της πολιτικής, συνήθως άσκοπα κι ανεπιτυχώς, τεράστια ποσά και, συνηθέστατα επίσης, πέθαινε στη ψάθα, εξαφανίζονται, σιγά-σιγά, από τη πολιτική «πιάτσα». Η κατάσταση αλλάζει κι εδώ. Διακηρύσσεται, επισήμως, η ανάγκη δημιουργίας νέων πολιτικών «τζακιών». Ξεφυτρώνουν απ’ το πουθενά νέα πρόσωπα και νέες απόψεις περί της πολιτικής και του τρόπου ασκήσεώς της και θεσμοποιείται η ουσιαστική μετατροπή της ιδιότητος του «πολιτικού» από ευγενές λειτούργημα σε, αναξιοπρεπές ως απεδείχθη στη πορεία, επάγγελμα Υπεράνω η πάρτη και μετά…. βλέπουμε!
   Απόδειξη του ανωτέρω ισχυρισμού, η ομοφωνία των βουλευτών όταν ψηφίζουν ιδιοτελή διατάγματα, συντεχνιακού ενδιαφέροντος, και οι σχετικές δημοσκοπήσεις που το επισημαίνουν. Σήμερα το πλείστον των πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, εκφράζονται απαξιωτικά, με αηδία και περιφρόνηση, στον όρο αλλά και το πρόσωπο, «πολιτικός»!
   (Εδώ, εννοείται, αναφέρεται ο κανόνας, γιατί υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις, οι οποίες, όμως, απλώς τον επιβεβαιώνουν και, δυστυχώς, χάνονται διυλιζόμενες στον ωκεανό του).

   Βρισκόμαστε στην εποχή πού οι νέοι, (σε θέση, άποψη και ηλικία), βουλευτές προσέρχονται, στην Βουλή, αρχικά με «παπάκια» ή πεζή, με ζιβάγκο και τζιν, με μούσια και γένια. Φέρνοντας, τάχα, νέο ύφος και ήθος. Δήθεν «λαϊκό» και , κατά συνέπειαν, φιλολαϊκό! Μπατίρηδες και με αντιστασιακούς τίτλους και περγαμηνές, (οι περισσότεροι πλαστοί ή της πλάκας), και απαιτήσεις άμεσης εξαργύρωσης.

(συνεχίζεται)

Γιά ποιόν χτυπά η καμπάνα! (Μέρος Ι)

Αναδρομές

   Έχοντας ανοίξει ενδιαφέροντα διάλογο με ένα νέο φίλο, πάνω-κάτω της γενιάς μου, βρήκα την ευκαιρία να βουτήξω στο βάθος της μνήμης και ψάξω, μέσω παλιών μου αναρτήσεων, τι καπνό «φουμάριζα» δύο χρόνια πριν.
   Σήμερα, που η κατάσταση παρουσιάζει μια αγωνιώδη στασιμότητα και όλοι κρατάμε την ανάσα μας, ισορροπώντας στο σκοινί που τη μια άκρη κρατούν Μέρκελ και σία και την άλλη ο…. Παπαδήμος, ενώ κάτω χάσκει το χάος, θεωρώ σκόπιμο να ξετυλίξω, άλλη μία φορά, το κουβάρι των γεγονότων που μας έφερε μέχρις εδώ.
   Σε μιά σειρά αναρτήσεων που άρχισαν το Σάββατο, 20/3/2010, και με τη λογική πως η επανάληψη αποτελεί  τη μητέρα της μάθησης.

Σάββατο, 20 Μαρτίου 2010
Γιά ποιόν χτυπάει η καμπάνα ! - ( Με τη σκέψη στον Ερνέστο ).


Σκέψεις

   Έχω ένα πολύ καλό φίλο. Νεαρό. Γνωριμία και επαφή μέσα από τη σύγχρονη μαγεία του διαδικτύου. Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ. Όμως με εντυπωσιάζουν κάποια χαρακτηριστικά του, σπάνια στη σημερινή εποχή. Διαθέτει πολλή ευπρέπεια και πολύ ήθος. Και σου απευθύνεται με πολλή σεμνότητα και τακτ. Οπότε, είναι αδύνατο να μην τον προσέξεις και να μην τον πάρεις, πάρα πολύ, στα σοβαρά, άρα και να συζητάς μαζί του. Ασχέτως θέματος και συμφωνίας. Ένα παιδί που πραγματικά αξίζει. Μαζί με τη δίψα να μάθει, να γνωρίσει και να προσανατολιστεί, εκφράζει με τον υγιέστερο δυνατό τρόπο, ως εκπρόσωπος της γενιάς του, τους προβληματισμούς, τα άγχη και τις αγωνίες γιά το μέλλον της.
   Βλέπει τα όσα συμβαίνουν γύρω του, τις ραγδαίες μεταβολές, (επί τα χείρω εννοείται), και απορεί πελαγωμένος γιατί και πώς συμβαίνουν, όσα συμβαίνουν, πώς φτάσαμε σ’ αυτό το χάλι και γιατί μαραίνονται, πριν καν ανθίσουν, τα όνειρα και οι προοπτικές των νέων ανθρώπων. Γιά πρόοδο, βελτίωση και άνοδο και καταντούν, τελικά, αντί πηγή ζωής και δίψα γιά δράση, να γίνονται ένας φοβερός βραχνάς κι ένας πανύψηλος, αδιαπέραστος τοίχος. Όπου, τελικά, ο μόνος στόχος που απομένει είναι, (οποία κατάντια!), η επιβίωση. Η απλή και όπως-όπως επιβίωση, κατά τις επιταγές του ένστικτου αυτοσυντηρήσεως.

   Ο άνθρωπος, μετά χιλιάδων χρόνων αγώνες και εξελικτική πορεία, είναι τώρα αναγκασμένος να ξαναγυρίσει στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε. Να παλεύει όχι γιά να βελτιώσει τη ζωή του αλλά γιά να την εξασφαλίσει! Οποία εξαθλίωση!
   Ο φίλος μου, με την ορμή της νιότης απαιτεί, εδώ και τώρα, συγκεκριμένες, ξεκάθαρες και μονολεκτικές, ει δυνατόν, απαντήσεις. Πώς και γιατί φτάσαμε σ΄αυτό το σημείο. Μακάρι να ήταν δυνατόν να υπεραπλουστευτούν τα πράγματα και οι απαντήσεις να προκύψουν στη λογική του ναι–όχι και μαύρο–άσπρο. Τα προβλήματα θα ανελύοντο εύκολα και θα εύρισκαν λύση στη στιγμή.
   Δυστυχώς ο δρόμος γιά την «κρίση» και τη «γνώση» είναι μακρύς κι επίπονος. Και χρειάζεται υπομονή, σκέψη και, πάνω απ’ όλα, ανάλυση και διάλογο.

   Η στήλη τολμά σήμερα να βάλει κάτω, τη σκακιέρα του διαλόγου, δημόσια, απευθυνόμενη σε όσους νέους διαθέτουν τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου φίλου. Ξεκαθαρίζει, εξ αρχής, ότι δεν ανήκει σε συγκεκριμένο κομματικό χώρο, δεν προσπορίστηκε ποτέ το παραμικρό όφελος σηκώνοντας κομματική σημαία, κάτι που δεν έκανε ποτέ, και ευτύχισε να μη χρειαστεί, στην επαγγελματική της διαδρομή, να καταφύγει σε πολιτικές «στάνες», ιδιοτελή αιτήματα και ρουσφέτια. Ό,τι κατάφερε στη ζωή της, θετικό ή αρνητικό, είναι δημιούργημα αποκλειστικά δικό της. Άρα δεν «οφείλει» πουθενά και δεν τη δεσμεύει κανείς και τίποτα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει διαμορφώσει ιδεολογική πολιτική άποψη, καθ’ όσον πιστεύει ότι αυτό είναι σύμφυτο της ανθρώπινης υπόστασης (ο άνθρωπος είναι, φύσει, πολιτικό ον) και, άρα, δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτόν το κανόνα. Πιστεύει ότι η υγιής πολιτική (όχι η στρεβλή και ιδιοτελής) είναι υποτεταγμένη στον όρο
ο ι κ ο ν ο μ ί α, της οποίας πρέπει να αποτελεί αποφασιστικό εργαλείο, κάτι σαν εμβρυουλκό. Όλα ξεκινούν από την οικονομία και εκεί καταλήγουν. Δηλαδή τα πάντα στοχεύουν στην ευημερία και την πρόοδο του λαού. Όλα τα άλλα έπονται.
   Λαός που ευημερεί εξυπονοείται ότι αναπτύσσει δημοκρατικούς θεσμούς, εθνική συνείδηση και ακεραιότητα, παιδεία, ελευθερία, χρηστή διοίκηση, διαφάνεια παντού, αξιοκρατία, ευσυνείδητη εργασία κρατικού μηχανισμού, διανόηση, ασφάλεια, υγιή αθλητισμό, κ.λπ., κ.λπ. Η έλλειψη κάποιου από τα συστατικά αυτά αίρει τον όρο ευημερία! Τα διάφορα πολιτικά ιδεολογήματα αποτελούν, στην ουσία, εργαλεία γιά την επίτευξη του πιό πάνω στόχου και αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, διεκδικώντας, έκαστο γιά λογαριασμό του, την υπεροχή και καλύτερη αποτελεσματικότητα των πολιτικών τους μεθόδων. Και συγκρούονται μεταξύ τους δημιουργώντας, τελικά, ζύμωση, μετασχηματισμούς, εξέλιξη και ομαλό πολιτικό βίο. Στη δημοκρατία η αντιπαράθεση γίνεται στα Κοινοβούλια και απ’ αυτήν προκύπτει, συνθετικά, η ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Όλα αυτά, βεβαίως, αποτελούν το δέον γενέσθαι. Αυτά που θα έ π ρ ε π ε να συμβαίνουν και στη χώρα μας, ιδίως από την εποχή που συνέδεσε την τύχη της με τα υπόλοιπα προηγμένα κράτη της Ευρώπης.
   Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως θα έπρεπε και θα ήθελε ο λαός. Η στρέβλωση που δημιουργήθηκε, συνεχώς γιγαντωνόμενη, έφερε τα σημερινά αδιέξοδα.


(Γιά την οικονομία της υπομονής των αναγνωστών η συνέχεια στο επόμενο).

SOS. Προσοχή στο «Hi»!

SOS. Προσοχή στο «Hi»!

   Προ μηνών κάποιος χάκερ υπέκλεψε τον κωδικό εισόδου, (password), στο mail μου και ενεργώντας αντ’ εμού έκανε τα εξής:
   - Πήρε όλες μου τις διευθύνσεις-επαφές μου και μετά τις έσβησε.
   - Έσβησε όλα τα email μου, εισερχόμενα, εξερχόμενα, πρόχειρα καθώς και ό,τι σχετιζόταν με τον λογαριασμό μου. Όλα άδεια σαν το κεφάλι χουλιγκάνου, (ή fun του Γιωργάκη, το ίδιο κάνει)!
   - Έφτιαξε κάτι σαν καθρέφτη που εξέτρεπε κάθε mail που ερχόταν σε μένα και το έπαιρνε αυτός, αδρανοποιώντας μου την ηλεκτρονική αλληλογραφία.
   - Έστειλε σε όλες τις επαφές μου ένα παραμύθι, στα αγγλικά, (αρχίζοντας με ένα Hi), πως τάχα ήμουν στο Εδιμβούργο της Σκωτίας όπου μου έκλεψαν τσάντα με διαβατήριο, κινητό και, βεβαίως, πορτοφόλι. Οπότε εγώ σοκαρισμένος και άφραγκος ζητώ… βοήθεια. Σώστε Χριστιανοί!

   Η προσπάθεια, αφελής καθ’ όλα, αλλά με πιθανή απήχηση σε φίλους του εξωτερικού, είχε την εξής συνέχεια. Όποιος «τσίμπαγε» και απαντούσε, θέλοντας να με βοηθήσει, του έσκαγαν το μυστικό. «Στείλε τόσα εκεί, και μόλις γυρίσω σπίτι στα επιστρέφω». (Κατά το γνωστό λαϊκό σουξεδάκι: «Μείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος»)!
   Παρ’ όλο που στη στιγμή έγινε αντιληπτή η κομπίνα, αφού έστειλαν το ίδιο μήνυμα και… στην κόρη μου (!) και άλλαξα αμέσως τον κωδικό εισόδου, ο λογαριασμός μου παρέμενε νεκρός! Τελικά έλυσα τον υπολογιστή, τον πήγα στον ειδικό και έκανα…. πλύση εγκεφάλου! Μου βρήκε τέσσερις ιούς. (ιλαρά, κοκίτη, σταφυλόκοκκο και, νομίζω, καλα αζάρ). Τώρα γιατρεύτηκε, αλλά υποχρεώθηκα ν’ αλλάξω ηλεκτρονική διεύθυνση και να ψάχνω τους φίλους μου σε στυλ και διαδικασία «ραντεβού στα τυφλά».

   Όπως πληροφορήθηκα χθες άρχισε νέος κύκλος σαχλαμάρας. Ο τύπος, παίρνοντας τις διευθύνσεις-επαφές μου, άρχισε το ίδιο βιολί. Έσπασε τον κωδικό ενός καλού μου φίλου με τον οποίο ενώ μιλούσα στο τηλέφωνο (!), σ’ ένα τέταρτο μου ήρθε μήνυμα, με τίτλο Hi και το ίδιο παραμύθι περί Εδιμβούργου, κ.λπ. Όπως καταλαβαίνετε το πράγμα θα πάει αλυσίδα. Από κύκλο επαφών σε κύκλο επαφών θα τσιμπάει ονόματα, θα σπάει κωδικούς, θα στήνει το δόκανο …. κι ό,τι «κάτσει». Γι’ αυτό προειδοποιώ όποιος λαμβάνει μήνυμα, σε άπταιστα αμερικάνικα -λόγω χρήσης ιδιωματισμών- αγγλικά, που αρχίζει με το Hi, να το αγνοεί και να το στέλνει στον διάβολο.

   Πάντως πρόβλημα ιών στους αποδέκτες δεν διαπιστώθηκε. Το όποιο πρόβλημα περιορίζεται μόνο στον αποστολέα, το δήθεν θύμα της κλοπής στο… Εδιμβούργο, που θα πρέπει να πάει… καθαριστήριο και, μάλλον, ν’ αλλάξει ηλεκτρονική διεύθυνση, γιά να ’χει το κεφάλι του ήσυχο! Συν το ότι θα πρέπει να τσακιστεί να ξαναμαζέψει τους φίλους του.

   Οποία έλλειψη φαντασίας στους κομπιναδόρους! Ένας κλάδος έμενε όρθιος σ’ αυτή τη κοινωνία, πάει χάλασε κι αυτός. Βορά στη τυποποίηση και την πεζότητα της σημερινής εποχής!

   ΥΓ. Τώρα το μαγαζί λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση, alexanderpapad@yahoo.gr, οπότε όσοι πιστοί κοπιάστε. Και να προσέχετε στο δρόμο!

IN MEMORIAM

Επικαιρότης

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν μου άρεσε σαν σκηνοθέτης. Δεν μου πήγαινε η φιλοσοφία χειρισμού των θεμάτων του και ο βασανιστικά αργός ρυθμός στην εξέλιξη του γυρίσματος. Μου δημιουργούσε αίσθημα αδημονίας και εκνευρισμού. Όμως αυτό δεν λέει τίποτα. Ο Αγγελόπουλος ήταν ένας μεγάλος σκηνοθέτης, αφού αυτό επιβεβαίωνε το σύνολο των «ψαγμένων» και των ειδικών. Κι εγώ πάντοτε σέβομαι τη γνώμη των ειδικών. Όμως πάνω από τις επί μέρους αντιλήψεις κι απόψεις, υπήρξε ένας διάσημος Έλληνας σκηνοθέτης, ένας Έλληνας που έδειχνε στην Υφήλιο ένα διαφορετικό πρόσωπο της χώρας. Ένα πρόσωπο με πρόσημο θετικό. Και τέτοιοι Έλληνες δεν υπάρχουν, δα, και πολλοί. Έλληνες που στη σημερινή εποχή, με τις μετοχές μας χαρακτηρισμένες ως «σκουπίδια», ο τόπος κι ο λαός χρειάζονται, απολύτως κι επειγόντως, γιά να τονώσουν, μέσα, την κλονισμένη μας αυτοπεποίθηση και να στηρίξουν, έξω, την πληγωμένη μας εθνική αξιοπρέπεια.
   Ο Αγγελόπουλος υπήρξε συμμαθητής και φίλος ενός εξαδέλφου μου, οδοντιάτρου, μέλη κι οι δυό μιάς σπουδαίας μαθητικής φουρνιάς του Β’ Γυμνασίου Αθηνών.
   Ένα καλοκαιριάτικο κυριακάτικο πρωινό, μερικά χρόνια πριν, ο εξάδελφός μου τον έφερε σπίτι, γιά γνωριμία, καφέ, ουζάκι και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, στη βεράντα. Ήταν η πρώτη γνωριμία και μοναδική επαφή μαζί του.
   Ένας απλός, ζεστός, φιλικός, καθόλου βεντέτα και, κυρίως, πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος. Οι αναφορές του σε στιγμιότυπα από την συνεργασία του με τα «ιερά τέρατα» της 7ης τέχνης, π.χ. Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Κατρίν Ντενέβ ήσαν εντυπωσιακές καθ’ όσον παρουσίαζαν μιά άλλη εικόνα τους, διαφορετική απ’ αυτή του κινηματογραφικού εκράν και των κουτσομπολίστικων περιοδικών. Ο Αγγελόπουλος στις αφηγήσεις του ήταν ίδιος κι απαράλλαχτος με το στυλ που εμφάνιζαν οι ταινίες του. Λιτός και αργός, αλλά πολύ ενδιαφέρων.
   Ξαφνικά, εκεί που όλη η οικογένεια ήταν κρεμασμένη απ’ τα χείλη του Θόδωρου, εμφανίστηκε ο μπόμπιρας-εγγονός, μ’ ένα ξεχαρβαλωμένο κουρντιστό στο ένα χέρι κι ένα κατσαβίδι στο άλλο. Μισόγυμνος, καταλασπωμένος, άθλιος.
 - Έλα Αρούλη να γνωρίσεις τον κύριο Θόδωρο, τον μεγάλο σκηνοθέτη μας. Η μαμά κολακευμένη από την παρουσία του διάσημου ανδρός θέλει, γιά να μην υστερήσει, να παρουσιάσει και τη δική της… περηφάνεια.  Ο μικρός πλησιάζει συνεσταλμένα και, περιέργως, παρατηρεί τον Αγγελόπουλο σιωπηλός.
- Ο κύριος Θόδωρος γυρίζει ταινίες, συνεχίζει η κόρη μου διευκρινιστικά.
   Του μικρού, ξαφνικά, γυαλίζει το μάτι, γυρίζει απότομα, το βάζει στα πόδια και χάνεται στο σπίτι. Έκπληξη, αμηχανία και μιά υποψία ντροπής πλανήθηκε στην ομήγυρη από την, μάλλον, αγενή συμπεριφορά του μικρού.
   Σε πέντε λεπτά ο μικρός γύρισε κρατώντας μία βιντεοκασέτα. Ήταν η αγαπημένη του, με διάφορα παραμύθια, χιλιοπαιγμένη.
   - Κύριε Θόδωρε, μπορείτε να μου την γυρίσετε. Κάτι έπαθε και δεν γυρίζει!
   Ο μικρός, προφανώς, της είχε βγάλει τα μάτια και δεν έπαιζε.

   Ο εξάδελφός μου έφυγε από τη ζωή το περασμένο καλοκαίρι, ο Αγγελόπουλος πήγε χθες να τον συναντήσει. Ν’ αγκαλιαστούν και να θυμηθούν τα παλιά. Τα μαθητικά χρόνια και τις παιδικές σκανταλιές. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάζει και τους δύο.

   ΥΓ. Αυτό το μικρό περιστατικό, ανασυρμένο από τη μνήμη,  αφιερώνεται, σαν ελάχιστος φόρος τιμής, σ’ έναν πραγματικά μεγάλο συμπατριώτη μας, του οποίου η απλότητα μεγαλώνει περισσότερο τη μεγαλοσύνη του.

«Μιά υποκρισία που την έλεγαν τακτική». Ή ο ιππότης Ντ’ Αρτανιάν, ο… Β’.

Επικαιρότης

   Η πολιτική δεν υπήρξε ποτέ στίβος ευγενούς άμιλλας. Κάθε άλλο μάλιστα. Δεν υπάρχει βρώμικο, ύπουλο, ακόμη και εγκληματικό μέσο που να μην επιστρατεύεται και χρησιμοποιείται, (κατά κόρον μάλιστα), στην υπηρεσία της. Απλώς, η επιλογή, ο τρόπος, ο χρόνος και η μεθόδευση ποικίλλουν και διαφοροποιούνται κατά περίπτωση. Ανάλογα με την χρησιμότητα του μέσου, την ευφυΐα και τους στόχους του πολιτικού και, κυρίως, του πνευματικού επιπέδου του πολιτικού πελατολογίου του. Όσο λαϊκότερος και μαζικότερος ο χώρος που απευθύνεται, (ο όρος τίθεται με την έννοια της χύδην άκριτης, αφελέστερης και εγκεφαλοπλυμένης μάζας, που κάνει τους ανθρώπους πρόβατα), τόσο πιό λαϊκιστής και απροκάλυπτος ο χρήστης πολιτικός αστέρας. «Γίνεται» το παιδί του λαού! Ο εκφραστής του, ο αγωνιστής, ο υπέρμαχος του δίκιου του. Ο φαύλος! Και όσο πιό πνευματικά καλλιεργημένα τα υποψήφια θύματα, τόσο πιό σοβαροφανής και ραφινάτος ο λόγος του. Έστω κι αν προκύπτει κούφιος και αέρας κοπανιστός, στο τέλος. Ένας συγκεκαλυμμένος φαύλος!

   Ο κ. Ανδρ. Λοβέρδος αποτελεί τυπικό και τρανταχτό δείγμα-υπόδειγμα της πρώτης κατηγορίας. Ξεκίνησε την πολιτική του δράση από τα φοιτητικά του χρόνια, εντεταγμένος στην κομμουνιστική αριστερά. Κλασσικά, όπως όλοι οι συνεπείς «δημοκράτες» και όχι ανορθόδοξα όπως, π.χ. η κ. Κανέλλη που ξεκίνησε από δεξιά, "φαν" του Κωνσταντίνου Καραμανλή, (καθ’ ότι γυναίκα, άρα υπέρτερη σε πονηριά). Εξοπλισμένος πλήρως, με αμπέχονο, γένια, μαλλιά, μούσια και υψωμένη γροθιά πολεμούσε το «κατεστημένο», αποτελώντας ένα μαχητικό ελληνικό κακέκτυπο του Τσε Γκεβάρα, με κοινό σημείο, ίσως το μόνο, τη φυσική ευμορφία. (Ομορφάντρα μου!).

   Με τον καιρό ωρίμαζε, η φούρια του κλατάρισε και η μαχητικότητά του ξεθύμαινε λίγο-λίγο. Και αφού η αριστερά δεν παρείχε αρκετό ψωμί, ικανό να χορτάσει τη λαιμαργία του για οφίτσια και εξουσία, άρχισε να την «κάνει», με πλάγια πηδηματάκια, δεξιότερα. Η πλατιά αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, με την ψευδεπίγραφη ταμπέλα στην πόρτα και την κίβδηλη κορώνα του σοσιαλισμού στην προμετωπίδα, χωρούσε μιά χαρά τις πολιτικές φιλοδοξίες του «σύντροφου» μικρού Αντρέα, καθ’ ον χρόνον ο μεγάλος Αντρέας μεσουρανούσε στο πολιτικό στερέωμα της χώρας.

   Κουρεύτηκε, ξυρίστηκε, (πλύθηκε, οπωσδήποτε), κατέβηκε από τα κάγκελα και βάζοντας το ξίφος στο θηκάρι, βάλθηκε να υπηρετήσει τον σοσιαλισμό από βολικότερο μετερίζι. Έγινε, λέει, και «συνταγματολόγος», οπότε αφού η Βουλή βρίσκεται στο Σύνταγμα, τι το φυσικότερο από το να βρίσκεται κι αυτός εκεί! Το πράγμα είναι φως-φανάρι! Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση!

   Προϊόντος του χρόνου και βοηθούντος του εν γένει παρουσιαστικού και του προσωπικού ύφους, καλλιέργησε το στυλ του «παιδιού του λαού». Κάτι μεταξύ του πρώτου διδάξαντος ηθοποιού Νίκου Ξανθόπουλου και του μπασκετικού Παναγιώτη Γιαννάκη, γνωστού και ως «κλάψε-κλάψε». Ειλικρινής, φαινομενικά, και πονοψυχιάρης στην επιφάνεια, αλλά ανάλγητος και ψυχρός υπολογιστής στο βάθος και φοβερά επικίνδυνος σε μεγαλύτερο βάθος, αφού η πονηριά και η μόρφωση που διαθέτει του παρέχουν μεγάλες δυνατότητες ελιγμών, κάτι που αποδεικνύει συνεχώς.

   Αναρριχήθηκε σύντομα στην κομματική ιεραρχία και στην εσωτερική διαμάχη γιά την αρχηγία, το 2007, ξιφούλκησε υπέρ Βενιζέλου, κιαλάροντας τη θέση του αντιπροέδρου, στην πιθανή επικράτηση του φαφλατά μέντορά του. Γεγονός που αρχικά φάνταζε σχεδόν βέβαιο, (ο αμετροεπής χοντρομπαλάς κ. Ευφράδειας, ως ….. «ξερογλειφόμενος» μέλλων αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, χορηγούσε, με μπόλικη μεγαλοπρέπεια και συγκατάβαση, άφεση στον μισοπάλαβο που τον μπουγέλωσε με καφέ !), αλλά στο τέλος κατέληξε σε φιάσκο.

   Η ηχηρή σφαλιάρα μεταμόρφωσε τους εραστές της ηγεσίας από «Ορλάνδους μαινόμενους», σε συνεσταλμένες και σεμνές «αρσακειάδες», (στην επιφάνεια, αφού στο βάθος παρέμεναν φιλήδονες «παρτουζιάρες» της αρχής και της εξουσίας).

   Μετά την εσωκομματική ψυχρολουσία ο μικρός Αντρέας, αφού πάντα ένα κρύο ντους καλμάρει το νευρικό σύστημα, έβαλε την ουρά στα σκέλια και ξαναγύρισε πειθήνια στο κομματικό μαντρί, εκμεταλλευόμενος την απόφαση του Γιωργάκη, στον οποίο οι σύμβουλοι υπέδειξαν να συγχωρέσει τους πρωτοκλασσάτους κομματικούς του αντιπάλους, στη λογική του «φιλάς το χέρι που θέλεις να δαγκώσεις, αλλά δεν μπορείς, ή δεν σε συμφέρει». Η άφεση δεν συμπεριέλαβε τον… Κουλούρη και τα άλλα λιμά, που πήραν «κουλούρι» στρογγυλό στη διαγωγή και εμπάργκο στους εκλογικούς συνδυασμούς!

   - Κίμο, μηδέν και με τον κηδεμόνα σου!

   Σήμερα ο Αντρέας ο μικρός, με τις κλάψες, τα κόλπα με τους φαρμακοποιούς, τις ίντριγκες, τις λαϊκίστικες εξάρσεις αυτοκριτικής, (- Ρε παιδιά, μα τη Παναγία, δεν υπάρχει σάλιο!) και τους φαύλους διορισμούς ημετέρων, ( σημ. Διαθέτω στοιχεία γιά τοποθετήσεις πολιτικών και ηθικών «ρεταλιών» σε θέσεις αργομισθίας), ενώ έκανε σκ…. ά την Υγεία, θεώρησε, προφανώς, εαυτόν επιτυχημένο υπουργό, ξετσουτσούρδωσε, ύψωσε ανάστημα και με την κλίκα που έφτιαξε θέλει τώρα, μέσα στο γενικό πασοκικό μπάχαλο, να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη»!

   - Σιγά που θ’ αφήσω αυτόν το σαχλαμάρα τον χοντρομπαλά να με προσπεράσει! Και δώστου οι τρικλοποδιές και οι κλωτσές, κάτω απ’ το τραπέζι!

   Τελευταία του κουτοπονηριά η «ιερή αγανάκτηση» και η έκρηξη αγάπης γιά τον… Γιωργάκη! Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!

   - Κουφ… ες! Όποιος μου πειράξει το… μικρό, τον έσκισα. Εδώ θα γίνει της που… ας. Θα του φάω το γούργουρα!

   Καλά, τέτοια λατρεία και τέτοια αφοσίωση πού στο διάβολο ήταν κρυμμένη τόσο καιρό και δεν την βλέπαμε! Τι μύγα τσίμπησε ξαφνικά τον Λοβέρδο κι από πολέμιος και σφετεριστής του «θρόνου» μεταμορφώθηκε σε Ντ’ Αρτανιάν του Γιωργάκη και, μαζί με Ρέππα, Καστανίδη και Παπουτσή, το παίζει τώρα «Οι τρεις σωματοφύλακες»!

   Η εξήγηση είναι απλή και εύκολη. Σαν το αυγό του Κολόμβου! Ο ατσίδας Λοβέρδος, (ο Αντρίκος ο μικρός), ξέροντας πολύ καλά σε τι είδους πολιτικό πελατολόγιο απευθύνεται και αφού έσπρωξε κι αυτός με τον τρόπο του το χαζό παιδί στην έξοδο:

   - Άι σιχτίρ, ξεφορτώσου μας!,  θέλει τώρα να προσεταιριστεί τους φανατικούς παπανδρεϊκούς χαχόλους, (όσους απέμειναν, τέλος πάντων!), τους οποίους «γλείφει» με τον τρόπο του, κορδακιζόμενος  -Σιγά, ρε μεγάλε και βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα!-  και παρέχοντας ασπίδα προστασίας σ’ αυτόν που κι ο ίδιος βοήθησε να εκπαραθυρωθεί από την πρωθυπουργία.

   Αν, πράγματι, ο μικρός Αντρίκος αγαπάει τόσο πολύ το μικρό Γιωργάκη και αν θεωρεί πως η αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα του δεν οφείλεται σε παταγώδη αποτυχία ένεκα μειονεξίας του παρόντος αρχηγού, αλλά… κάπου αλλού, ένας τρόπος υπάρχει γιά να το αποδείξει. Να δηλώσει ευθέως και δημόσια την πίστη και παραδοχή στον αρχηγό του, παραιτούμενος, επί του παρόντος, από κάθε προσωπική αρχηγική φιλοδοξία. Απλά, σαφή και ξεκάθαρα λόγια. Όλα τα άλλα, τα πονηρά και τα «σάπια» αλλού, στον κλήδωνα. Οι μη χαχόλοι τ’ ακούνε βερεσέ.

   Όμως όποιος περιμένει καθαρές συμπεριφορές από χώρο που γέννησε και εξέθρεψε την πολιτική απάτη, την παραπληροφόρηση και τον λαϊκισμό, «πλανάται πλάνην οικτρά»!

   Η πολιτική σαπίλα, βοηθούσης της οικονομικής κρίσης, αποκαλύπτει πολλούς «βασιλιάδες», γυμνούς. Ο λαός εξουθενωμένος από τη διάχυτη σαπίλα, αναζητεί απεγνωσμένα καθαρό αέρα!  

Η βλακεία ως εγγενές συστατικό του ανθρώπινου DNA. (Μέρος ΙΙI)

Γιά γέλια και γιά κλάμματα

(συνέχεια από το προηγούμενο)

   Η τελευταία ομάδα βλακείας, η περιστασιακή, αποτελεί και την πολυπληθέστερη, αφού είναι πολυσυλλεκτική και ευρέως διαδεδομένη, αλλά ταυτόχρονα και η πλέον επικίνδυνη γιά το κοινωνικό σύνολο. Κίνητρό της και κοινός παρονομαστής ο φανατισμός. Εδώ μπορούμε να φανταστούμε τη βλακεία ως μεγάλη λίμνη στην οποία συρρέουν και συντηρούν διάφορα ποτάμια φανατισμού. Π.χ. ο θρησκευτικός, ο αθλητικός, ο πολιτικός, ο πατριωτικός, ο της ματαιοδοξίας, του ανταγωνισμού, του βίτσιου, κ.λπ. Επέρχεται αναπάντεχα, σαν αόρατο φάντασμα, παγιδεύει και κατευθύνει το θυμικό και εξαφανίζεται, το ίδιο αθόρυβα, μόλις απομακρυνθεί ο οίστρος που προκάλεσε τον ερεθισμό, οπότε ο άνθρωπος επιστρέφει σε φυσιολογικές συμπεριφορές.
   Συνηθέστατα, πίσω από όλες τις μορφές φανατισμού υποκρύπτεται, άμεσα, η Οικονομία, πλην ίσως του αθλητικού, όπου ενυπάρχει έμμεσα. Η Οικονομία, η οποία σαν το αττικό νέφος σε περίοδο θερμικής αναστροφής, καλύπτει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, σκέψη και λειτουργία, κινεί όλα τα νήματα των κοινωνικών διαδικασιών και υποβόσκει πίσω ακόμη και από την αγνότερη, φαινομενικά, πρόθεση. Ιδίως σε χρόνους δύσκολους, πονηρούς και κολασμένους, όπως καλή ώρα! Κάτι που οι νουνεχείς αντιλαμβάνονται εύκολα, ενώ στους βλάκες, δείχνεις το φεγγάρι κι αυτοί, απλά και όπως πάντα, κοιτούν το δάχτυλο!

   Ο θρησκευτικός φανατισμός, με πανάρχαιες καταβολές, αποτελεί την πλέον διαδεδομένη, την πλέον ισχυρή, αλλά και την πιο αστεία μορφή φανατισμού γιατί συνδέεται με την αμορφωσιά, το σκοταδισμό, την αφέλεια και την εκμετάλλευση. Το καλύτερο ρυμουλκό και εργαλείο εξυπηρέτησης διαφόρων σκοπών, κυρίως ιδιοτελών.
   - Θα κάνεις αυτό κι αυτό! Δεν το ζητώ εγώ, το θέλει ο Θεός!
   Μέσα του θα μπορούν να χωρέσουν ενέργειες ποικίλης γκάμας. Από άκρας σοβαρότητος, (όπως, π.χ. κάποιος ζώνεται πενήντα κιλά δυναμίτιδα, μπαίνει σ’ ένα εμπορικό κέντρο, ή ένα σταθμό λεωφορείων και εξαερώνεται, ο ηλίθιος, μαζί με καμιά εκατοστή άλλους ατυχείς, που ούτε γνώριζε, ούτε του έφταιγαν σε τίποτα, έχοντας πειστεί από κάποιους άλλους φανατικούς που τον αφιόνισαν, (από ασφαλή θέση όμως!), πως άμα γίνει αστρόσκονη, θα πάει στον παράδεισο να τρώει πιλάφια και μέλια και να πηδάει «μανούλια»), ή απόλυτης κωμικότητος. Θυμάμαι, από το διαδίκτυο, 6-7 Σαουδαράβισες, παρατεταγμένες, ισοϋψείς, η μιά δίπλα στην άλλη σαν ποδοσφαιρική ομάδα, φορώντας κατάμαυρες, όμοιες, κελεμπίες από κορφής μέχρις εδάφους με μία μικρή μόνο σχισμή στα μάτια, (ίδιες Ερινύες αρχαίας τραγωδίας), σε αναμνηστική (!), λέει, φωτογραφία, σε κάποια τροπική παραλία!
   Το άκρως βλακώδες της υπόθεσης είναι πως ο μισός, και πλέον, μουσουλμανικός πληθυσμός, δηλαδή οι γυναίκες, υποστηρίζουν με μεγαλύτερο φανατισμό την εξευτελιστική τους υποτέλεια που φτάνει στα όρια κτηνώδους υποταγής! Και διαδηλώνουν με λύσσα υπέρ του συμβόλου της σκλαβιάς τους, τη μπούργκα και του δικαιώματος να είναι… σκλάβες! Τέτοια ωραία! Μέγας είσαι Κύριε!

   Γιά τον αθλητικό φανατισμό και τις εξ αυτού απορρέουσες συμπεριφορές, κατάσταση που αποδίδεται με τον διεθνή όρο «χουλιγκανισμός», δεν μπορείς να κάνεις λογικούς συνειρμούς. Είναι σαν αέρας, σαν το απόλυτο κενό που βρίσκεται στο κεφάλι των «κοινωνών» και πρωταγωνιστών του, αυτό που κοινώς αποκαλείται «ακατοίκητο». Με δυστύχημα πως μπόλικοι από δαύτους πρωταγωνιστούν και σε σοβαρούς τομείς της δημόσιας ζωής. Π.χ. γνωστός μεγκα…λοδημοσιογράφος εμφανίζεται σε βίντεο ωρυόμενος και εκσφενδονίζων σε διαιτητή μπουκάλια, ποτήρια, μαξιλάρια, καφέδες, μαζί βεβαίως και τα σχετικά «καντήλια», εις άπταιστον γαλλικήν!

   Άφησα τελευταίο τον πολιτικό φανατισμό! Γιατί εκεί, πράγματι, οργιάζει το χάος! Εκεί γίνεται το «έλα να δεις» και βρίσκει την απόλυτη επαλήθευσή της η θεωρία του μηχανισμού κίνησης των μορίων νερού, που βράζει σε μιά κατσαρόλα και η αρχή απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ. Ό,τι τρέλα φανταστείς παίζει και ό,τι απίθανο ισχυριστείς, μέσα είσαι!
   Άνθρωποι, φαινομενικά μιά χαρά, φυσιολογικότατοι, μόλις έρθουν σ’ επαφή με το πολιτικό τους απωθημένο ή θιγεί η πολιτική τους αγκύλωση, γίνονται αγνώριστοι! Μικροί, ανόητοι, γελοίοι. Γνωστός παλιός ποιητής, αξιόλογος και με σημαντικό ποιητικό έργο, μετετράπη σε ηλίθιο ανθρωπάκι μόλις ο οίστρος τσίμπησε το πολιτικό του φετίχ και …. τσουπ!, σκαρώνει στα σβέλτα, με δάκρυα στα μάτια και πόνο στη ψυχή, ένα βλακώδες επικήδειο λιβανωτό, στο άκουσμα θανάτου του…. Στάλιν! Οποία θλίψη και οποία απογοήτευση, όταν αυτοαποκαθηλώνονται σύμβολα που εκτιμούσες!
   Ο πολιτικός φανατισμός δεν έχει όρια στη δημιουργία παραισθήσεων, οραμάτων, επιδιώξεων, αυθυποβολής και ελπίδας. Με αντίστοιχη ανοησία στον τρόπο εκδήλωσής του. Με ενέργειες, κατά βάση ηλίθιες, ανεδαφικές και σκοπούς ανέφικτους, έως άκρως επικίνδυνους και εγκληματικούς. Χωρίς λογική και ειρμό και, κυρίως, αλυσιτελείς και ατελέσφορες. Απλώς υπακούει τυφλά σε κάποια «στράτευση» που αφαιρεί το δικαίωμα του προβληματισμού, τη βάσανο της κριτικής και την ελευθερία της σκέψης. Μιά ζωή ολόκληρη μέσα σε «γραμμές». Σαν ωτομοτρίς! Από τον ρομαντικό ξεσηκωμό των «Αγανακτισμένων», που κατέληξε στο γνωστό φιάσκο και το ρεζιλίκι που μετέτρεψε, καλοκαιριάτικα, το Σύνταγμα, από κεντρική πλατεία ευρωπαϊκής χώρας σε βραζιλιάνικη φαβέλα, μέχρι την ξέφρενη και ανόητη βία που σκότωσε άδικα τρεις αθώους κι ένα αγέννητο στην Τράπεζα της οδού Σταδίου. Αλήθεια τι εξυπηρετούν τέτοιες ενέργειες και τι ουσιαστικό όφελος προσπορίζουν, τελικά, σ' αυτούς που τις σχεδιάζουν και σ' αυτούς που τις εκτελούν;
Αν τύχει μάλιστα και διασταυρωθείς με άτομο προσβεβλημένο από το μικρόβιο του Τριαμισμού, (από τα τρία Μ, μιζέρια, μοχθηρία, μίσος), τότε χάθηκες! Αφετηρία που γεννά, ανόητα, τα πράσινα, κόκκινα ή μπλε καφενεία στην ύπαιθρο και τη συγκαλυμμένη αντιπάθεια έως απροκάλυπτη εχθρότητα στις πόλεις. Γεγονός  που αποτρέπει την ανάπτυξη πραγματικής φιλίας, εμπιστοσύνης  και συνεργασίας.
   - Τι; Είσαι περιπτεράς κουκουές; Αλλάζω περίπτερο!
  
   Αλλά το φαινόμενο, (της βλακείας ένεκα πολιτικού φανατισμού), έχει τη δική του νομοτέλεια, δυναμική και ένταση, αφού και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ως μεγάλο πολιτικό, τον…. Γιωργάκη! Κατά συνέπειαν η διεξοδική ερευνητική ενασχόληση με το είδος μπορεί να τραβήξει πολύ μακριά, μαζί με την κόπωση του αναγνώστη, κάτι που δεν είναι στις προθέσεις μου. Έτσι ολοκληρώνω εδώ.
   Όμως θα έγινε, ήδη, αντιληπτό πως η βλακεία είναι ωκεανός απέραντος, ο οποίος είναι αδύνατον να χωρέσει σε μία …διατριβή. Δεν το επιτρέπει, άλλωστε, και η βλακεία του… γράφοντος. (Στο κάτω-κάτω, όλοι έχουμε δικαίωμα στη μειονεξία!). Οπότε καλύτερο κλείσιμο δεν μπορούμε να φανταστούμε γι’ αυτή την πραγματεία του σπουδαίου συστατικού της ανθρώπινης ύπαρξης, παρά να αναφέρουμε επιγραμματικά τον γνωστό αφορισμό του παμμέγιστου Αϊνστάιν:
   - Την ακριβέστερη εικόνα του Χάους, από πλευράς προσδιορισμού μεγέθους, την δίνουν δύο πράγματα, το Σύμπαν κι η ανθρώπινη βλακεία. Αν και γιά το δεύτερο δεν είμαι απόλυτα σίγουρος!

Η βλακεία ως εγγενές συστατικό του ανθρώπινου DNA. (Μέρος IΙ)

Γιά γέλια και γιά κλάματα

(συνέχεια από το προηγούμενο)

   Η μόνιμη βλακεία δυνατόν να οφείλεται σε γενετικά γονίδια, οπότε η βλάβη είναι ανήκεστος και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με μεγάλη κατανόηση, συγκατάβαση και συμπάθεια, εκτός των περιπτώσεων όπου αυτή ασκεί μεγάλη επιρροή και προκαλεί σοβαρές επιπτώσεις σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων. Σε τέτοιες περιπτώσεις, καλόν θα είναι το άτομο να μην ενθαρρύνεται να μετέχει σε λήψεις σοβαρών και κρισίμων αποφάσεων που αφορούν τον ίδιο ή άλλους, να μην ασχολείται με ηλεκτρικά, φάρμακα, εκρηκτικά, (τζίιιιιζ!) και να μην διευθύνει οχήματα και, κυρίως … χώρες! Κατ’ εξαίρεση, θα μπορεί να οδηγήσει μόνο ποδήλατο, (σε μη κατοικημένες περιοχές και χωρίς κίνηση άλλων τροχοφόρων), ή κανό, (υπό αυστηρή και διακριτική επιτήρηση, πάντοτε) και να παίζει με το λάπτοπ του, (μπαταρίας μόνο, γιά το φόβο πιθανής ηλεκτροπληξίας). Χαρακτηριστικό σύμπτωμα αυτής της μορφής βλακείας αποτελούν και οι εμμονές. Γενικές και αόριστες. Π.χ. μπορεί να διαλύσει τα παιχνίδια του, θεωρώντας ότι τα φτιάχνει! Να βλέπει οράματα! Να βλέπει λεφτά, εκεί που δεν υπάρχει σάλιο, να πρασινίζει τη Σαχάρα, να προκηρύσσει δημοψηφίσματα, να κολλάει σε καρέκλες μην κουνώντας ρούπι και διάφορα τέτοια!  Η αντιμετώπιση παρόμοιων περιστατικών απαιτεί ειδική τακτική, υπομονή και μεγάλο τακτ.
   - « Έλα το καλό μου, έλα το χρυσό μου! Να το πράσινο παπάκι του, τσα’, να και ο νονός»! Και, σιγά-σιγά και με το μαλακό, να οδηγείται ο ασθενής στην πόρτα εξόδου, με κατεύθυνση λ. χ., προς Κόστα Ρίκα μεριά!

   Άλλη μορφή εμμονώδους βλακείας αποτελεί η ανάμνηση παλιών μεγαλείων, συνδεδεμένων με τη γνωστή συμπεριφορά που συνοψίζεται στα αυτοκρατορικά: «Ξέρεις ποιός είμαι εγώ, ρε!», (στα λόγια) και «Γ.. ώ και δέρνω», (στην πράξη). Εκεί η βλακεία, πηγάζουσα από παλιά μεγαλεία, σε οδηγεί ακόμη και στο… να οδηγείς επικίνδυνα. Να περνάς με την αμαξάρα σου σερί με κόκκινα, (κουσούρι από το ένδοξο παρελθόν όπου όλα τα έβλεπες πράσινα!), να αυθαδιάζεις τιθέμενος υπεράνω του Νόμου και να ολοκληρώνεις τον αυτοεξευτελισμό σου με παραληρηματικούς δημόσιους μονολόγους.

   Σπανιότατα ένας βλάκας παραδέχεται ότι είναι … βλάκας! Γι’ αυτό και δεν υπάρχει συμπαθέστερο άκουσμα από την ταπεινόφρονα παραδοχή:
 - Τι να σου κάνω, ρε φίλε, τόσο μου κόβει!  Και δεν υπάρχει γλυκύτερη και αφοπλιστικότερη κουβέντα από την μελαγχολική ομολογία:
   - Τελικά, πρέπει να το παραδεχθώ, είμαι μεγάλος βλάκας! (Σημ. Συνηθέστερα ο όρος αντικαθίσταται από τον προαναφερθέντα ανορθόδοξο ελληνικό).
   Εκεί, και ο μεγαλύτερος θυμός ή αγανάκτηση, συνήθως λιώνει σαν το κερί της λαμπρής και ο μηχανισμός της συγγνώμης κινητοποιείται καταλυτικά και αυτόματα. Το πολύ-πολύ να σκεφτείς: «Άι σιχτίρ, κόπανε!» και να δώσεις αμέσως άφεση και τόπο στην οργή.

   Ταυτόχρονα με τη βλακεία πορεύεται και το πείσμα. Χεράκι-χεράκι! Πάντα ο βλάκας θέλει να έχει την τελευταία λέξη, ο έξυπνος αρκείται στον τελευταίο λόγο! Οπότε καταλληλότερος τρόπος αντίδρασης σε κάθε βλακώδη επιμονή είναι η, μετά μειδιάματος υποχώρηση.
   - Καλά, ό,τι πείτε. Γιά να επιμένετε εσείς θα γνωρίζετε καλύτερα!

   Συνηθέστατα, ο βλάκας, άμα τη αποκαλύψει της ρηχότητός του μανιάζει και αντεπιτίθεται με σφοδρότητα, ύβρεις και αλλεπάλληλες κουταμάρες, στην προσπάθεια επικράτησης της άποψής του, οπότε στο τέλος, περνάει πανηγυρικά στο χώρο της χλεύης και της γελοιοποίησης. Σχετικά μου έρχεται στο μυαλό, από τα βάθη των μαθητικών μου χρόνων, η περίπτωση συμμαθητού ο οποίος, πετώντας καμιά καταφανή κοτσάνα και δημιουργώντας έκπληξη και αντίρρηση στο ακροατήριό του, συναισθανόμενος και νιώθοντας ντροπή μετά, αντιδρούσε ηλίθια και γιά να την υποστηρίξει εξαπέλυε δεύτερη, μεγαλύτερη, μετά τρίτη, τέταρτη κ.ο.κ. ώσπου η αρχική αμφισβήτηση μετατρεπόταν σε καζούρα, μετά σε αγανάκτηση και τελικά οδηγούσε στη φάπα!
   - Εσύ δεν έχεις το Θεό σου! Άρπα κι αυτήν!
   Άλλο, από το φροντιστήριο αυτή τη φορά και σε μεγαλύτερη ηλικία, παράδειγμα αυτοχειριακής ηλιθιότητος είναι το εξής: Την ώρα που ο αείμνηστος και σπουδαίος μαθηματικός Τσάμης παρέδιδε άσκηση στον πίνακα, προσπαθώντας να μας ξεστραβώσει, ένας τύπος στα πίσω θρανία μίλαγε συνέχεια. Και όχι μόνο δεν πρόσεχε, αλλά εμπόδιζε και τους γύρω του. Ο Τσάμης ακούει, γυρνά και διατάζει:
   - Κώστα, (τυχαίο όνομα), έλα γρήγορα και κάτσε εδώ, μπροστά μου.  
   - Όχι, δεν έρχομαι, καλά είμαι εδώ!
   - Έλα εδώ σου λέω!
   - Δεν πάω πουθενά!
   - Δεν πας πουθενά; Τσακίσου αμέσως! Κι ο Τσάμης άρχισε να κινείται προς το μέρος του.
   - Καλά, …. έρχομαι, αλλά …. δεν θα προσέχω!!!!
   Το «στα …. τέτοια μου», ο Τσάμης δεν το ξεστόμισε ποτέ! Το είπε όμως μέσα του. Είμαι σίγουρος. Από διαίσθηση!

   Έχουν παρατηρηθεί αρκετές περιπτώσεις όπου υπόθεση βλακείας εκλαμβάνεται κακώς ως μόνιμη, καθ’ όσον «φυλακίζεται» γιά μακρότατο χρονικό διάστημα εντός ενός ατόμου και επικυριαρχεί αυτού, καθορίζοντάς του διάφορες στάσεις ζωής. Στην πραγματικότητα όμως αποτελεί εθισμό, (κοινώς αγκύλωση), σε ιδέα ή άποψη, η οποία από κάποιο λόγο, ή τραυματική εμπειρία, (κυρίως της παιδικής ηλικίας), σφηνώνεται στον εγκέφαλο του ατόμου, εν είδει βλήματος, και μπορεί να παραμείνει εκεί διά βίου, οδηγώντας το σε διάφορες βλακώδεις μονομανίες, ενώ κατά άλλα, πρόκειται γιά μιά χαρά άνθρωπο! Στις περισσότερες φορές το άτομο πεθαίνει με το στίγμα του ηλίθιου, αλλά υπάρχουν και ορισμένες άλλες όπου αντίστοιχη τραυματική εμπειρία, αντιστρόφου φοράς και κατεύθυνσης, αφυπνίζει τον θεωρούμενον ως βλάκα και τον επαναφέρει σε κανονικές συμπεριφορές. Τυπικό παράδειγμα της πιό πάνω υποκατηγορίας, γνωστός και πολύ καλός σκηνοθέτης, ο οποίος αφού άρπαξε μερικές γερές σφαλιάρες από τρεις κακοποιούς λαθρομετανάστες που μπήκαν σπίτι του να τον ληστέψουν και είδε το Χάρο με τα μάτια του και το Χριστό φαντάρο, ανέβλεψε ξαφνικά, εξωπέταξε από το μυαλό του κάποιες ηλίθιες προκαταλήψεις και απόψεις και δήλωσε απελευθερωμένος:
   - Κομμένες οι νεανικές μα… ίες! Τέρμα και ως εδώ! Όξω καρ… ηδες λαθραίοι. Παλιοκουφ…. λες!
   Και αυτό εις ηλικία ογδόντα και, χρόνων! Τόσα χρειάστηκαν στον συμπαθέστατο σκηνοθέτη γιά ν’ απαλλαγεί από τον συγκεκριμένο ιό της βλακείας που έκανε τον εγκέφαλό του να δυσλειτουργεί. Βεβαίως, το ως άνω παράδειγμα εμπεριέχει και μία άσχημη παράμετρο, που μπορεί να δράσει ανασταλτικά ως παράδειγμα «αφύπνισης», (κατά την παγκόσμια νομοτέλεια του «ουδέν καλόν αμιγές κακού»), αφού αρκετοί που πληροφορούνται το γεγονός, βλέποντας και συγκρίνοντας ηλικίες μπορεί να σκεφτούν:
   - Άσε, μικρός είμαι ακόμα, έχω καιρό!
   Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται πως ένα μικρό κομματάκι του ιού παρέμεινε γαντζωμένο σε κάποια εγκεφαλική άκρη του αξιόλογου αυτού «άρρενος» κυρίου, αφού από όλη την περιπέτεια που έζησε, με την ψυχή του πηγαινοερχόμενη στην Κούλουρη, εκείνο που τον πείραξε περισσότερο είναι το ότι, καθώς τον λιανίζανε στη μπουνιά και τη φάπα, τον αποκαλούσαν ταυτόχρονα και «π… τη»!
   - Π…. στη, θα πεθάνεις!
   Ακούς εκεί, αυτός «π…της»! Εντάξει, είπαμε να πεθάνει, αλλά όχι και με τέτοιο στίγμα! Αυτό τον «πόνεσε» περισσότερο!
 (Η ιστορία θυμίζει τον βοσκό Τραμπάκουλα, ήρωα του Χάρυ Κλιν, που συνάντησε το διαστημόπλοιο των εξωγήινων και έφαγε την πόρτα, καθώς άνοιγε, στα μούτρα και γι’ αυτό όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο: «Απ’ αυτή την ιστορία τι σας «χτύπησε» περισσότερο», εκείνος είπε: «Η πόρτα»!).

(συνεχίζεται)

Η βλακεία ως εγγενές συστατικό του ανθρώπινου DNA. (Μέρος I)

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Κατ’ αρχήν διευκρινίζεται ότι η βλακεία, ως πνευματική ιδιότητα, αφθονεί εις την Φύση και δεν αποτελεί ανθρώπινη προνομία. Απαντάται ευρέως εις το ζωικό βασίλειο και οι βιολόγοι μελετητές διαθέτουν πλήθος σχετικών αποδείξεων περί τούτου. Προχείρως σταχυολογείται η συμπεριφορά ορισμένων ζώων, όπως π.χ. της στρουθοκαμήλου, η οποία κρύβοντας το κεφάλι και μη βλέποντας τον κίνδυνο των επελαυνόντων θηρευτών της θεωρεί εαυτήν ασφαλή! Άλλο, λιγότερο γνωστό, δείγμα βλακείας αποτελεί η συμπεριφορά των γιγαντόσωμων αφρικανικών μυρμηγκιών «μαραπούντα» τα οποία, όταν στο διάβα τους συναντήσουν ποτάμι, βουτάν και πνίγονται κατά εκατομμύρια, προκειμένου να δημιουργηθεί ασφαλές προγεφύρωμα και να περάσουν… τα τυχερά επόμενα. Γιά να μην αναφερθούμε στο κλασσικό και πασίγνωστο ανέκδοτο, (πλην, πραγματικό γεγονός), της μαϊμούς η οποία έχοντας καταπιεί αμάσητο ροδάκινο και υποστάσα, εκ του λόγου τούτου, φοβερό πρόβλημα αφόδευσης, δοκίμαζε έκτοτε και πριν φάει ένα φρούτο, εάν τούτο δύναται να εξέλθει ευχερώς από τον εντερικό της σωλήνα, (φρούτο το μείζον, κουκούτσι το έλασσον, άρα εντάξει είμαστε!), εισάγοντάς το πρώτα… αρμοδίως!

   Όμως η παρούσα διατριβή δεν πρόκειται να πλατειάσει σε γενικότητες βλακείας, αλλά θα εστιάσει την επιστημονική της έρευνα μόνον εις το κορυφαίον έμβιον ον του πλανήτη, τον Άνθρωπο, ο οποίος, όπως είναι φυσικό, παρουσιάζει μεγαλύτερο ερευνητικό ενδιαφέρον, μεγαλύτερα ποσά βλακείας, μεγαλύτερες επιπτώσεις στο πλανητικό οικοσύστημα, αλλά και μεγάλη ποικιλία στις εκδηλώσεις της.

   Η βλακεία, εις την νεοελληνική γλώσσα αποδίδεται, εξ ίσου χαρακτηριστικά, και με άλλη λέξη. Μία δημοφιλέστατη εις τους Έλληνες έκφραση, η οποία αποδίδει, δανεισμένη από κλασσική αρχέγονη, πανανθρώπινη και νεανική κυρίως, (αλλά όχι απαραίτητα), την κινητοποίηση δι’ ιδίων μέσων, (πρωτίστως χειρών), του μηχανισμού αυτοεξυπηρέτησης σεξουαλικής ανάγκης. Πράξη ραφιναρισμένη και παρεξηγημένη, υποδηλούσα αυτάρκεια, υπερηφάνεια και ανεξαρτησία του ατόμου, η οποία βεβιασμένα και εντελώς λανθασμένα χαρακτηρίστηκε ως σεξουαλική διαστροφή, προκαλούσα μάλιστα περιφρόνηση και απαξία! Ουδέν ψευδέστερον, αφού αυτή η διαδικασία αποτελεί ευρέως διαδεδομένη ασχολία τεραστίου μέρους του γήινου πληθυσμού, καθ’ όλα φυσιολογικού ως προς τα υπόλοιπα, και κακώς συγχέεται με τη βλακεία, ενώ στην πραγματικότητα εκφράζει ένα ακόμη στοιχείο υπεροχής του ανθρώπινου είδους στο ζωικό βασίλειο! Λογικότερο θα εφαίνετο η θεώρησή της ως ένα ευγενές ατομικό σπορ. Ειδικότερα διά την Ελλάδα το σπορ αυτό δύναται να ασκηθεί και ομαδικά, πραγματικά ή μεταφορικά, σε πλείστες όσες περιπτώσεις. Π.χ. στις εκλογές, όπως φανερώνει μία συνήθης μετεκλογική αναφώνηση πλείστων συμπολιτών μας.
   - Τι ψήφισα, ο μα….ας. Δεν μου κοβόταν, καλύτερα, το χέρι!  (Σημ. Το φαινόμενο αυτό παρουσιάζει μεγάλη έξαρση, τελευταίως).

   Από ιστορικής πλευράς, αξιοσημείωτον τυγχάνει το γεγονός ότι αναφέρεται εις την Βίβλο, ως πράξη πρωτοεκτελεσθείσα υπό Εβραίου τινός, ονόματι Αυνάν, διά λόγους ειδικής σκοπιμότητος. (Σημ. Δεν ήθελε, λέει, να «τακτοποιεί» τη γυναίκα του νεκρού αδελφού του, όπως εθιμικά γινόταν τότε στους Εβραίους γιά λόγους γενικότερου οικογενειακού βολέματος, με πρόφαση συναισθηματική. Η Βίβλος όμως, παρασιωπά την πραγματική αιτία της απόφασης, δηλαδή ότι η κυρία ήταν τέτοιο κάγκελο που δεν «επαίρνετο» με τίποτα! Και στο σημείο αυτό γράφει μπούρδες!). Εν πάση περιπτώσει, χάριν του βιβλικού επεισοδίου η πράξη έλαβε την επιστημονική της ονομασία από τον πρώτο διδάξαντα Αυνάν, μολονότι, σε μεταγενέστερους χρόνους, αυτή βρήκε την αποθέωση και την αφειδή χρήση και διάδοσή της στην πάντοτε πρωτοπορούσα και ρηξικέλευθη ελληνική φυλή! Διαχρονικά κι εξακολουθητικά. Τόσον ως κυριολεκτική ενέργεια αυτοϊκανοποίησης του εκχειλίζοντος ερωτισμού, που χαρακτηρίζει το εκρηκτικό μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, όσον και εις την ευρεία, μεταφορική της εκφορά. Έτσι ώστε, αφ’ ενός μεν, να χαρακτηρίζει ένα μεγάλο πλήθος άστοχων ή αποτυχημένων ενεργειών, αφ’ ετέρου δε, να σηματοδοτεί, ως επιθετικός προσδιορισμός, και τον πρωταγωνιστή της ενέργειας αυτής.
   Mε την πάροδο του χρόνου δε, η λέξη πλάτυνε και βάθυνε, (σαν τη δημοκρατία!), τόσο πολύ ώστε μέσα της χωρούν, πλέον, και διάφορες άλλες χροιές. Π.χ. φιλικές, τρυφερές, επιτιμητικές, ή απλώς κλητικές. Η τελευταία σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε να κυριαρχεί στις προσφωνήσεις, όπως φαίνεται και από τις σχετικές αναφορές στα διάφορα εγκυκλοπαιδικά λεξικά. (Πάπυρος, Μπαμπινιώτης, Δομή, κ.α.) και ώστε οι αδαείς ή ανύποπτοι περί του γεγονότος, (π.χ. ξένοι τουρίστες), να θεωρούν την λέξη αυτή όχι ως επίθετο, αλλά ως κύριο όνομα και μάλιστα ευρύτατα διαδεδομένο, παρά τις φήμες οι οποίες θέλουν την συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών ονομάτων να την συνθέτει το τριώνυμο: Γιώργος – Κώστας – Γιάννης.

   Αφού αποδείξαμε πλέον, με αδιάσειστα στοιχεία, ότι η βλακεία, ως προς την γνωστή νεοελληνική λέξη, αποτελεί ικανή αλλά μη αναγκαία συνθήκη, (Σημ. Διά τους μη γνωρίζοντας μαθηματικά διευκρινίζω πως το ικανή εκφράζει το «μπορεί», ενώ το αναγκαία σημαίνει το «οπωσδήποτε»), μπορούμε να προχωρήσουμε την εξέταση του κυρίως θέματος κλείνοντας την παρένθεση του πλατειασμού και εστιάζοντας στα στενότερα και αυστηρότερα όρια της βλακείας, ως νοητικής και μόνον μειονεξίας.

   Στοιχειώδης επιστημονική δεοντολογία επιβάλλει την εξ αρχής κατάταξη της βλακείας σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Την μόνιμη και την περιστασιακή.
   Γενικώς, η μόνιμη αποτελεί χαρακτηριστικό ευκόλως και εκ του μακρόθεν αναγνωρίσιμο. Αρκεί μία παρατήρηση ολίγων δευτερολέπτων του «υποψηφίου», διά την ασφαλή της διάγνωση. Η ματιά και το μόνιμο χαμόγελο, (και τα δύο χαζά), αποτελούν αψευδές δείγμα. (Σημ. Τούτο είναι παλαιοτάτη διαπίστωση, η οποία αποτυπούται εις την αρχαία λαϊκή ρήση: «κόψε μάπα και βγάλε συμπέρασμα»!). Περαιτέρω, ολιγόλεπτος συναναστροφή και ανταλλαγή μερικών φράσεων, (σε περίπτωση κάποιας αόριστης αμφιβολίας), μπορεί να επιβεβαιώσει το προδικαζόμενο IQ του εξεταζόμενου. Εξακριβωμένης αποτελεσματικότητος τεστ αποτελεί το κλασσικό υπαρξιακό ερώτημα: «Τα παιδιά του Ζεβεδαίου, ποιόν είχανε πατέρα;». Από το σχετικό κόμπιασμα, το κλείσιμο του ενός ματιού με ταυτόχρονη στρέψη του άλλου προς τον ουρανό, ομού με μία γκριμάτσα δυσκοιλιότητος, όλα μαζί ως ένδειξη βαθύτατης σκέψης και προβληματισμού, οδηγούν σε οριστική πιστοποίηση και απομένει μόνον η τελική βαθμολόγηση, η οποία θα προκύψει από το πλήθος των δευτερολέπτων που μεσολαβούν μέχρι την απάντηση. Ένα άλλο, εξ ίσου αποτελεσματικό, τεστ είναι να πεις ξαφνικά στον εξεταζόμενο:
   - Πήγαινε στη γωνία και δες αν έρχομαι! Και αναλόγως της αντιδράσεώς του, τον βαθμολογείς.

(συνεχίζεται)

Το πρόβλημα με το ελληνικό PSI, και άλλα τινά.

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Τα πράγματα στη χώρα σοβαρεύουν πολύ, πηγαίνοντας από το κακό στο χειρότερο. Δυστυχώς, εμείς οι απλοί πολίτες, οι πολλοί, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, παρά μόνο να ακολουθούμε τη μοίρα μας. Αδύναμοι, ανίσχυροι και ενεοί, κρατώντας την ανάσα και μη βγάζοντας κιχ, από αγωνία. Σαν να βλέπουμε ταινίες θρίλερ του παλιού καλού κινηματογράφου, σε επανέκδοση. Π.χ. το ριμέικ της περίφημης «Ψυχώ» του Χίτσκοκ, με πρωταγωνίστρια την χαριτωμένη κ. Άνγκελα Μέρκελ, ή τον μνημειώδη «Δράκουλα των Καρπαθίων», με αυθεντικότερο και πιο πειστικό στον ρόλο, τον κ. Βενιζέλο. Όχι λυμφατικό σαν τον Κρίστοφερ Λη, αλλά στο πιό παχουλό και καλοθρεμμένο, σκασμένο απ’ το ρούφηγμα αίματος δέκα εκατομμυρίων θυμάτων.
   Κάτι τέτοιες στιγμές, όπως σε κάθε σύνθλιψη από αφόρητες έννοιες ή μεγάλες συμφορές, το στριμωγμένο μυαλό ψάχνει απεγνωσμένα, συνειδητά ή ασυνείδητα, γιά οδούς διαφυγής και εκτόνωσης. Και είτε το ρίχνει στη τρελή, ή τρελαίνεται κανονικά!

   Στη δεύτερη περίπτωση, κατά την νομοτελειακή της διαδικασία, μετά το γνωστό «σαλτάρισμα» και τη διάβαση του νοητικού Ρουβίκωνα, επέρχεται η ανακουφιστική ηρεμία του κέντρου του κυκλώνα και μαζί η απόλυτη ευδαιμονία! Έτσι μας προκύπτουν, κατά καιρούς, πολύ ενδιαφέροντες Ναπολέοντες, (σπανίως), και ωραιότατοι Μεγαλέξαντροι, (σπανιότερον). Κάποιοι, ελάχιστοι, στοχεύουν λίγο ψηλότερα και κάποιοι άλλοι ύψιστα! Πολύ γνωστό μου σόι, (όνομα και μη χωριό), έχει την τιμή να περιλαμβάνει στη γενεαλογία του, μία γιαγιά Τασία, γνωστή και ως «Αναστασία η φαρμακολύτρια», (η νεώτερη), και ένα θείο, τον «Μήτσο τον Θεό»! Οι παλιοί Αιγιώτες γνωρίζουν καλά, αφού έχουν διασκεδάσει με την καρδιά τους τις «περιπτώσεις», ξεχνώντας τη μιζέρια που δημιούργησε ο απότομος μαρασμός της πόλης τους και η μετατροπή της από κέντρο εξαγωγής σταφίδας σε ασήμαντο ψαροχώρι.
   Όμως, το ελληνικόν ορμέμφυτο και η στατιστική αποδεικνύουν πως οι Έλληνες σαλταρισμένοι έχουν, κυρίως, μεγάλη προτίμηση και έφεση στους πολιτικούς «σωτήρες»! (Δελαπατρίδης, Παλαίστη, Μπέος και άλλοι). Πολλοί απ’ αυτούς, αν και παντελώς άκακοι και ακίνδυνοι, συλλαμβάνονταν και «εγκλείονταν», (αμάν αυτά τα βάρβαρα νεοελληνικά εις «ντάν»! Μπαγάσα πεμπτοφαλαγγίτη αφελληνιστή Μπαμπινιώτη, μας χάλασες τη γλώσσα!), προφανώς από πολιτικούς τους αντιπάλους, σε διάφορα ευαγή ιδρύματα, (Δρομοκαϊτειο, Μαρκομιχελάκειο, και άλλά τέτοια, παρεμφερή), ασχολούμενοι και «σώζοντας», πλέον, μόνο το «χώρο» τους. Ενώ κάποιοι άλλοι «σωτήρες», πολύ πιό επικίνδυνοι από τους προηγούμενους, διαλανθάνοντας της προσοχής του λαού, «εγκλείονται» στη Βουλή, στου Μαξίμου, στην Ιπποκράτους, τη Συγγρού και αλλαχού, και σώζουν τη χώρα … καταστρέφοντάς την, ανενόχλητοι και ανεμπόδιστοι! Μάλιστα ορισμένοι, ταμπουρώνονται στο τσιφλίκι τους, (λέγε με κόμμα), και δεν κουνάνε με τίποτα! Θα μένουν εκεί, μέχρι το καράβι να βουλιάξει τελείως! ( Όχι σαν τον Ιταλό καπετάνιο του κρουαζιερόπλοιου, που την κοπάνησε πρώτος!).

   Η στήλη αμυνόμενη σθεναρά, αντί να σαλτάρει διάλεξε την πρώτη επιλογή, θεωρώντας πως όταν σοβαρεύουν πολύ τα πράγματα, τότε αντιμετωπίζονται μόνο με την … πλάκα. Έτσι, μελετώντας προσεκτικά το σημερινό φλέγον θέμα, ανακάλυψε μεγάλες ομοιότητες και αναλογίες μεταξύ του PSI της χώρας και του προσωπικού της PSA! Οπότε το πρόβλημα απλοποιείται και μπορεί εύκολα να τεθεί υπό έλεγχο! Αρκεί αυτό να αντιμετωπιστεί σωστά και αξιόπιστα, όπως στην περίπτωσή της.
   Κατ’ αρχήν, είναι γνωστό κι επιστημονικώς παραδεδεγμένο πως ο πιό αξιόπιστος έλεγχος του προστάτη γίνεται με δακτυλοσκόπηση. Και εκεί σκοντάφτει το ζήτημα, αφού κανείς δεν πρόσεξε πως τα μικρά, κομψά δακτυλάκια της κ. Μέρκελ, ή του μικρόσωμου κ. Σαρκοζί, είναι αδύνατον να «φτάσουν» στο ελληνικό πρόβλημα που εντοπίζεται περί… τις αμυγδαλές. Συνεπώς πώς μπορούν να βοηθήσουν την κατάσταση τέτοιοι κρινοδάκτυλοι «προστάτες» , τύπου αιθέριας κ. Λαγκάρντ του ΔΝΤ, με τον καθ’ ύλην ικανό και βαρβάτο κ. Στρος-Καν εκτός παιχνιδιού, και αδίκως εκπεσόντα και απόντα. (Αχ’, αν ήταν ενεργός, καθ’ ότι «ενεργός», όλα θα ’ταν αλλιώς!), ή εκείνου του αχαμνού κι αντιπαθούς σχιστομάτη αντιπρόεδρου, (άσε που οι φήμες περί της αρρενωπότητός του οργιάζουν).

   Η περίπτωση, λοιπόν, του ελληνικού PSI, που όπως θα παρατηρήσατε προστέθηκε ένα διακριτικό + και έγινε PSI+, εννοώντας ότι απαιτείται περισσότερο κούρεμα και ψάξιμο σε… μεγαλύτερο βάθος, ίσως μέχρις αρχής του λάρυγκα, πριν τις αμυγδαλές, (μπαίνοντας και όχι βγαίνοντας!).  Κατά συνέπειαν, αφού ο χρόνος πιέζει κι η τρόικα έρχεται ακάθεκτη γιά να μας… «εφαρμόσει» και άλλα …. μέτρα, (έτσι λέγεται πλέον, συνθηματικά, το ξεκ. …σμα), η στήλη συμβουλεύει να την προλάβουμε και να το κάνουμε μόνοι μας! Να στηριχτούμε, επί τέλους, στα ελληνικά χέρια δίνοντας έμφαση στην ελληνική ικανότητα σε τέτοιου είδους περιποιήσεις, προάγοντας και την ανταγωνιστικότητα
   Γι’ αυτό συνιστά ένθερμα την ταχεία προσφυγή στις…. επιστημονικές γνώσεις της ουρολογικής κλινικής του Ερυθρού Σταυρού. Διαθέτει προσωπικό ικανότατο και μεγαλόσωμο, (με χερούκλες κατάλληλες ακόμη και γιά ΝΒΑ) και -δυστυχώς!!- δοκιμασμένο!

Βάλτε τώρα που γυρίζει…!

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Είναι εκπληκτικό το πόσο απότομα μεταβλήθηκε το κλίμα ως προς την αντιμετώπιση του ΠΑΣΟΚ από τα ΜΜΕ. Ιδίως σ’ εκείνα που μέχρι πρό τινος «δόξαζαν» και υμνούσαν τον μεγάλο ηγέτη… Γιωργάκη! Ξύπνησαν ξαφνικά και σαν από νέα επιφοίτηση κατάλαβαν πως είναι… λίγος κι ανίκανος. Ο βασιλιάς, τελικά, μας προκύπτει γυμνός. Ολοτσίτσιδος! Ό,τι από χρόνια κι ένα μικρό παιδί αντιλαμβανόταν, και μάλιστα από μακριά, αρκεί να είχε καθαρό μυαλό και καθόλου φανατισμό ή προκατάληψη, το βλέπει τώρα κι η κουτσή Μαριά!
   Αφού πρώτα διέλυσε τη χώρα, υποθηκεύοντας και το μέλλον κάμποσων γενεών, ακόμη κι οι δικοί του, (πλην των αθεράπευτα ανόητων, αγκυλωμένων ή καιροσκόπων σκληροπυρηνικών), προσπαθούν, αποστασιοποιούμενοι, ν’ απαλλαγούν απ’ αυτόν απεγνωσμένα.
   Το πιό εντυπωσιακό γεγονός, στη φάση αυτή, είναι η πληθώρα των υποψήφιων αρχηγών. (Άλλος με την «Πύλαρο» και μιά μακαρονάδα! ). Αναμφίβολα, το πολύχρονο «φτούρισμα» του Γιωργάκη στην αρχηγία του κόμματος και την πρωθυπουργία διεγείρει φιλοδοξίες, ενθαρρύνει το κάθε μύχιο απωθημένο γιά δόξα κι εξουσία, (με ό,τι αυτό συνεπάγεται προς εξαργύρωση), και γεννά βάσιμες προσδοκίες μέχρι και στο τελευταίο ψώνιο της πολιτικής.
   - Αφού αυτός, γιατί όχι κι εγώ!
   Έτσι, ο κατάλογος των υποψηφίων αρχηγών του ΠΑΣΟΚ μακραίνει εντυπωσιακά και διασκεδαστικά! Μέχρι κι ο τσέλιγκας Τζουμάκας φιλοδοξεί να γίνει …αρχιτσέλιγκας, (κατά το «κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες»), και από το βάθος της αίθουσας σηκώνει το χέρι και φωνάζει «παρών»! Λέγεται μάλιστα ότι «παρών» φωνάζει, μη ακουόμενος, κι ο κ. Αμοιρίδης, (μάλλον γιά Κακομοιρίδη πρόκειται!), συνεπής στο αρχαίο απόφθεγμα, «μάθανε πως γα…. στε και πλάκωσαν κι οι γύφτοι!».

   Η στήλη, ως ανέκαθεν ένθερμη λάτρις του ωραίου φύλου, το οποίον θεωρεί οπωσδήποτε ισότιμα ικανό, (αν όχι καλύτερο, στη διαχείριση των κοινών), με το λεγόμενο ισχυρό, βρίσκεται σήμερα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση προτίμησης ταλαντευόμενη έντονα!
   Από τη μία, με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ θυμίζει διαλυμένο κακόφημο οίκο, κοινώς μπ…. λο, άρα χρειάζεται μία έμπειρη και οπωσδήποτε κάποιας ηλικίας κυρία, προκειμένου να το ανασυγκροτήσει, να το νοικοκυρέψει και να το φέρει ξανά σε λογαριασμό και εύρυθμη λειτουργία, η προτίμησή της οδηγείται αναφανδόν υπέρ της κυρίας Λούκας Κατσέλη. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση!

   Όμως το ευαίσθητο, το ρομαντικό κομμάτι του εαυτού της, στρέφει τους οφθαλμούς προς τη διακριτική και συνεσταλμένη κόρη, τη χλωμή οπτασία της γλυκιάς Γκρέτα Γκάρμπο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, την υπέροχη κι αινιγματική Μαριλίζ! Σαν τελευταία ευκαιρία επανόδου στην ονειρεμένη ζωή του πρόσφατου παρελθόντος!

 Από την άλλη, ο λάγνος, «βρώμικος», (μπρούτος), εσωτερικός της κόσμος, που βράζει λάβρος κι ανικανοποίητος μέσα της, λαχταρά να δει να κρατά το τιμόνι, με τα μαλλιά ξέπλεκα ν’ ανεμίζουν ελεύθερα στον άνεμο, μιά θεσπέσια ύπαρξη, η κουκλάρα γόησσα μις Εύα Καϊλή, η οποία με τους τελευταίους πολιτικούς ελιγμούς της, (κοινώς πολιτικά «κουνήματα»), τον μεστό πολιτικό της λόγο και την εντυπωσιακή τηλεοπτική της παρουσία γεννά έντονες πολιτικές, (και άλλες), συγκινήσεις, προκαλώντας γενικότερες «ανατάσεις» ψυχής και σώματος!

   Τελικά, αυτός ο προβληματισμός με απασχολεί πολύ σοβαρά και με κάνει, ευτυχώς, να ξεχνώ την τελευταία περικοπή της σύνταξης.

Η Αυτού Εξοχότης ο κ….. Κίμ Ουνγκ Κουλούρης.

Επικαιρότης

   Ο βίος και πολιτεία του αρχιλαϊκιστή Κίμωνα είναι πασίγνωστη. Από υπαλληλάκος της ΔΕΗ, με την κλασσική κι αλάνθαστη τακτική των γυμνοσάλιαγκων, βρέθηκε από επιτυχημένος συγκεντρωσιάρχης να καταλήξει ένας αποτυχημένος υπουργός του ΠΑΣΟΚ.
   Γιά να μην ξεράσω, προσπαθώ να προσπεράσω τον επικήδειο με τον οποίο, κάποτε, αποχαιρέτησε το αδικοχαμένο παιδί του. Οι παρευρεθέντες στην κηδεία εκείνη καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ.
   Το φαινόμενο Κουλούρη είναι χαρακτηριστική περίπτωση ανόδου ανθρώπου με προσόντα ανάλογα με το συνειρμό που προκαλεί το όνομά του και ενδεικτική μιάς νοοτροπίας και μιάς εποχής, απότοκο της οποίας είναι η σημερινή μας κατάντια. Η αλαζονεία της εξουσίας, μέσω της χυδαιότητος των φορέων της, οδήγησε στην κατάχρησή της, την κατάλυση του κράτους δικαίου, την αναξιοκρατία, τη διαφθορά, τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος και, τελικά, την αποσύνθεση των πάντων!

   Η στήλη διαισθάνεται, γνωρίζοντας καλά το ποιόν των πρωταγωνιστών, πως η τελευταία ιστορία εξελίχτηκε κάπως έτσι.

   Ο κακός θεατρίνος Κίμωνας, αν και εκτός πασοκικού θιάσου, παροπλισμένος από καιρό και θανάσιμος πολέμιος του Γιωργάκη, δεν μπορεί να ξεχάσει το «Ξέρεις ποιός είμαι εγώ;». Τη φράση-κλισέ με την οποία «λειτουργούν» όλοι οι ασήμαντοι που ξαφνικά αποκτούν εξουσία και μεθούν απ’ αυτήν, όπως έκανε και το άλλο διαπρεπές πολιτικό μηδενικό, (πλην μέγας απατεών), ο πολύς Άκης που απείλησε τους υπαλλήλους ασφαλείας του Αεροδρομίου, όταν, παλαιότερα, επιχείρησαν να τον ελέγξουν. Γιά κάποιες αδιευκρίνιστες διαταραχές ψυχισμού, έγραψε στα παλιά του παπούτσια τους κανόνες κυκλοφορίας, ο «άρχοντας»!, και πρωταγωνίστησε σε ένα ακόμη επεισόδιο του έργου «Είμαι εξουσία, γ….ώ και δέρνω», όταν μπλοκαρίστηκε από την ομάδα ΔΙΑΣ και έδωσε ρέστα στον τομέα αλαζονεία, απείθεια και αντικοινωνική συμπεριφορά, τραυματίζοντας έναν αστυνομικό και αναστατώνοντας νυχτιάτικα όλη την ιεραρχία της Ελληνικής Αστυνομίας!

   Από την άλλη, μέσα στη σύγχυση και το ακατάλληλο της ώρας, οι επί κεφαλής αστυνομικοί, ως γνήσια πειθήνια πασοκικά όργανα και ψοφοδεή ανθρωπάκια, αιφνιδιάστηκαν, δεν εκτίμησαν σωστά τη δυσμένεια στην οποία βρίσκεται σήμερα ο πολύς Κίμωνας και τον αντιμετώπισαν με τη γνωστή εμετικά γλυφτική και ραγιαδίστικη συμπεριφορά των απανταχού «υποτακτικών» και «υποταγμένων». Προσπάθησαν να συγκαλύψουν την υπόθεση και να «στρογγυλέψουν» τα γεγονότα, επιτρέποντας στον «ήρωα» να αποχωρήσει, με δόξα και τιμή, αντί να τον μπαγλαρώσουν και να τον στείλουν, τσιφ, αυτόφωρο, όπως όφειλαν!

   Όταν το θέμα πήρε διαστάσεις, ο «πιστός» Παπουτσής, ένας από τους παπανδρεϊκούς τρεις σωματοφύλακες, (Ρέππας, Καστανίδης, Παπουτσής), προφανώς σε συνεννόηση και εκτέλεση άνωθεν εντολών, βρήκε ευκαιρία να τιμωρήσει, «κατασπαράσσοντας», το μαύρο πρόβατο, τον αιρετικό Κίμωνα, δοξάζοντας τους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν και ενθαρρύνοντας το θύμα να υποβάλει μήνυση στον «φουριόζο» Κουλούρη! Και τότε, ξύπνησαν εισαγγελείς, νόμοι, προφήτες και θυμήθηκαν την απαράδεκτη συμπεριφορά του «απολωλότος προβάτου», την ισονομία, την ισοπολιτεία και όλα αυτά τα ηχηρά. Και κινήθηκαν.... οι διαδικασίες! 

   Ο τελευταίος, κλασσικός ιντριγκαδώρος, θρασύς και ιταμός ψεύτης, αντεπιτίθεται με όσα μέσα διαθέτει ένας αυθεντικός και γνήσιος λαϊκιστής πασόκος παλαιάς κοπής. Δηλαδή ένα ακόμη δημόσιο παραλήρημα ασυναρτησίας και γελοίας μπουρδολογίας, αποδεικνύοντας ότι εκτός από κακός πολιτικός είναι και κάκιστος θεατρίνος! Και όλοι παρακολουθήσαμε έκπληκτοι, ένα σύγχρονο μίγμα καταγγελτικού Κικέρωνα και φιλοσοφικού Άμλετ, να αυτοξευτιλίζεται στα κανάλια με ένα κακοπαιγμένο και κατάπτυστο μονόλογο!

   Τον λόγο τώρα έχει ο κ. Παπουτσής. Εμείς αναμένουμε εναγωνίως το επόμενο επεισόδιο της ενδιαφέρουσας φαρσοκωμωδίας του σύγχρονου πασοκικού νεορεαλισμού: «Οι λύκοι μεταξύ τους»!

Ο Οίκος των Παπανδρέου και οι σχέσεις του με την αλήθεια.

Θέσεις - Απόψεις

   Η οικογένεια των Παπανδρέου, τρεις γενιές στην πολιτική, είχαν πάντοτε μία περίεργη άποψη και σχέση με την «αλήθεια». Όχι πάντως αυτή που έχει ένας κανονικός άνθρωπος. Έφερνε, κομμάτι, προς το «οργουελικό» στυλ και, κατά σύμπτωση, αληθές ήταν πάντοτε ό,τι βόλευε εκείνους! Εάν, πράγμα συνηθέστατο, η αλήθεια δεν εξυπηρετούσε το συμφέρον τους, τόσο το χειρότερο γι' αυτήν! Την διαστρέβλωναν ή την άλλαζαν στο άψε-σβήσε και πασάριζαν τη δική τους «αληθινή» εκδοχή, η οποία γινόταν αμέσως πιστευτή και πατενταριζόταν ως «αλήθεια»! Δόξα τω Θεώ, σφουγκοκωλάριοι, κεκράχτες , παρατρεχάμενοι, διαπλεκόμενοι, συμφεροντολόγοι και μπόλικοι χαχόλοι ακόλουθοι-οπαδοί υπήρχαν πάντοτε γιά να την «υπηρετήσουν» ή να την χάψουν!
   Συνοψίζοντας, η ουσία είνα μία, όλος ο βίος της οικογένειας βρίθει από απάτες και κομπίνες. Σε πολιτικό και ιδιωτικό επίπεδο.

   Η πρώτη γενιά περιλαμβάνει τον Γεώργιο Παπανδρέου που, γιά ανεξήγητο σ’ εμένα λόγο, απεκλήθη από τους οπαδούς του, ο «Γέρος της Δημοκρατίας», (η πρώτη μεγάλη κατασκευασμένη «αλήθεια», γιά μιά πραγματικά μεγάλη πολιτική φούσκα). Όμως στους παλαιότερους και ιδίως τους αριστερούς, ήταν γνωστός ως «Ανεμόμυλος»! Ένα δε, από τα συνθήματα που ακούγονταν τότε έλεγε : «Παπαντρέου, παπατζή»!
   Αρχίζοντας από το δημαγωγικό «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατία», που εκφώνησε ερχόμενος, επί κεφαλής κυβέρνησης μετά την Απελευθέρωση από τη γερμανική κατοχή, όντας φιλοβασιλικός και σφόδρα αντικομμουνιστής κατάφερε αργότερα, (το 1965), κυβερνώντας τη χώρα γιά λιγότερο από δυό, περίπου, χρόνια να εμπλακεί σε μιά ανόητη κι ανούσια διένεξη με τον, τότε, νεαρό, άπειρο και εξ ίσου ανόητο βασιλιά, και να κάνει τον τόπο μπάχαλο, ανοίγοντας τον δρόμο στη χούντα του Παπαδόπουλου. Κι όλα αυτά γιά να συγκαλύψει την εμπλοκή του γιού του, (πάντοτε ιντριγκαδώρος ο κύριος!), σε μιά μάλλον ήσσονος σημασίας υπόθεση, τον «Ασπίδα». (Ενδοστρατιωτικές διαμάχες και συνομωσίες γιά τις προαγωγές, την εξουσία και την οικονομησιά μεταξύ υψηλόβαθμων και χαμηλόβαθμων αξιωματικών).

   Η δεύτερη γενιά, μακροβιότερη και σε πιό «ψαχνουδερές», από πλευράς οικονομίας, εποχές, με εκπρόσωπο τον διαβόητο Ανδρέα, ή Αντρέα επί το λαϊκότερο, έσπασε όλα τα ρεκόρ «αλήθειας»! Αρχίζοντας από τον ψευδεπίγραφο τίτλο του κόμματος που ίδρυσε, αφού σοσιαλισμό δεν είδε κανείς και ποτέ στην Ελλάδα και τελειώνοντας στα κατάπτυστα «άτοκα δάνεια» φίλων, (μεταξύ αυτών κι ο Κάρολος Παπούλιας, μην το ξεχνάμε), προκειμένου ο Αντρέας να αποπερατώσει, φοροδιαφεύγοντας, την ερωτική του φωλίτσα στην Εκάλη, που θα στέγαζε τη Δήμητρα, τα ….πάμπερς και τη …. σαλιάρα του! Και ανάμεσα πλείστα όσα, όπως ο πανηγυρισμός της φυγής των βάσεων που… έμεναν, η κομπίνα με την πλαστογράφηση της διαθήκης της Σοφίας Μινέικο και την εξαπάτηση του Βλαχούτσικου, (όνομα και πράμα), σχετικά με το σπίτι του Ψυχικού, που σφετερίστηκε και του πούλησε παράνομα, κ.λπ.!

   Η τρίτη φουρνιά, βρίσκει τους Παπανδρέου στην αποθέωσή τους και την «αλήθεια» καταματωμένη, καταξεσκισμένη και βιασμένη, (κατά φύση και παρά φύση!), στα Τάρταρα. Μαζί με τη χώρα και τον λαό! Ο αλαφροΐσκιωτος, υπερδημοκράτης, αντιεξουσιαστής μικρόνους και παντελώς ανίκανος Γιωργάκης, κακέκτυπο του πατρός του και εμποτισμένος πλέον με καθεστωτική νοοτροπία και αυτονόητη, αλλά αρρωστημένη πεποίθηση περί ιδιοκτησίας κόμματος και χώρας, βάδισε στα χνάρια του daddy και προσπάθησε ν’ αλωνίσει τη χώρα ομοιοτρόπως. Όμως οι καιροί είναι διαφορετικοί, οι συνθήκες ζόρικες, οι χαχόλοι πιό ξύπνιοι κι η καπατσοσύνη του μηδενική! Στη βουλιμία γιά εξουσία και τη σπουδή γιά την κατάληψή της ξέχασε τη λαϊκή παροιμία: «όσο πιό ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο πιό πολύ φαίνεται ο κ… ος της!». Έτσι, τώρα που ανέβηκε, όλοι βλέπουμε, νααα’, τον......ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Μυώδη, στρογγυλό και καλογυμνασμένο!
   Όμως, όπως και να ’χει το πράγμα, ο Γιωργάκης έμπλεξε άσχημα! Από το «λεφτά υπάρχουν» μέχρι την τελευταία παπαρδέλα, το περίφημο «δημοψήφισμα», έχει φλομώσει τον μπαϊλντισμένο κι εξαγριωμένο, πλέον, κόσμο στο ψέμα, τη μπαρούφα και τη σαχλαμάρα! (πράσινη ανάπτυξη, opengov, πιστόλι στο τραπέζι, σας έσωσα απ’ τη χρεοκοπία και άλλες τέτοιες αηδίες). Αυτή τη στιγμή, πιστεύω ακράδαντα, πως η χρυσοπληρωμένη στρατιά συμβούλων του, μαζί με την αγωνιούσα οικογένεια, πασχίζει να του βρει τρόπους αξιοπρεπούς αποχώρησης με τη λιγότερη ζημιά, αφού η παραμονή του στο προσκήνιο διακυβεύει το οικοδόμημα γοήτρου και υστεροφημίας ολόκληρου του Οίκου! Ήδη οι «κακιές» γλώσσες άρχισαν να κελαηδούν γιά όλο το σόι. Και βγάζουν στη φόρα πολλά! Το στίγμα «αποτυχημένος» πλανάται εφιαλτικό, ξυπνάει μνήμες και κινδυνεύει να μπολιάσει όλη την οικογενειακή γκάμα. Γι’ αυτό όλες τους οι προσπάθειες κατατείνουν στο να μην του «κολλήσει». Όμως, προφανώς ματαιοπονούν.
   Με λίγα και απλά λόγια, όταν ηγείσαι μιάς «κατάστασης», (όχημα, σπίτι, επιχείρηση, χώρα, οτιδήποτε είναι αυτό), επί δύο χρόνια και στο τέλος, αντί να την φέρεις ένα βήμα εμπρός, ή έστω να την κρατήσεις στην ίδια θέση, την οδηγείς τόσο πίσω, σχεδόν στο χείλος του γκρεμού, τότε, χωρίς πολλά-πολλά, είσαι αποτυχημένος! Εξηγήσεις, δικαιολογίες, φόρτωμα ευθύνης αλλού και τέτοιες τρίχες μπορείς να επικαλείσαι όσες θέλεις, όμως δεν περνούν. Τελεία και παύλα!

   Η Ιστορία αργεί αλλά δεν λησμονεί, ούτε λαθεύει, μόνο καταγράφει. Και θα μιλήσει όταν σωθεί το μελάνι των πληρωμένων μεγκά… λων κονδυλοφόρων και των λοιπών αντίστοιχων καραγκιόζηδων-αγιογράφων του εξωτερικού. Αυτών που θα μπορούσαν, με το ανάλογο «κατιτίς» τους, ν’ ανακηρύξουν «Μις Υφήλιο» ως και την αξέχαστη…. Γεωργία Βασιλειάδου!

   Όσο γιά το κατά καιρούς ακουόμενο αλαζονικό «Ένας Παπανδρέου δεν παραιτείται ποτέ», πέραν από την αντιδημοκρατική αναίδεια και την περιφρόνηση προς τη λαϊκή θέληση που αναδίδει, φανερώνει ταυτόχρονα και βλακώδη υπεροψία και άγνοια. Γιατί στην πολιτική, αφ’ ενός, δεν λες ποτέ, «ποτέ» και, αφ’ ετέρου, πολλές φορές η παραίτηση αποτελεί σημαντικότερη πράξη από την έμμονη παραμονή. Όμως η αντίληψη τέτοιων λεπτών εννοιών είναι «ψιλά» γράμματα γιά ένα υπερφίαλο σόι, που διαθέτει ελάχιστο σεβασμό στον λαό, μπόλικη ιδιοτέλεια και καθόλου μυαλό.

Τα βόδια του Γηρυόνη και το άνθος Rafflesia!

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Βλέποντας τυχαία μιά εικόνα υπουργικού συμβουλίου με τον πρωθυπουργό κ. Παπαδήμο έχοντα, εκατέρωθεν, τους υπέρβαρους θηριώδεις Αντιπροέδρους του, άθελά μου θυμήθηκα κάτι παλιούς θυρεούς, όπου λιοντάρια ή Ηρακλείς με ρόπαλα στηρίζουν θρόνους βασιλέων, δουκών, κόμηδων κ.λπ. ισχυρών και μεγαλόσχημων.
   Προσέχοντας συστηματικότερα, μου ήρθαν, επίσης αθέλητα, στο νου κάτι παλιές χιουμοριστικές εικόνες του μεγάλου κι αξέχαστου Μποστ στον τότε «Ταχυδρόμο», όπου η μαμά Ελλάς, κουρελοντυμένη ξεδοντιάρα ασχημόγρια, με τρύπια χλαμύδα, δόρυ και περικεφαλαία, (κάτι σαν Αθηνά, μετά από μετωπική), πλαισιωνόταν από τα παιδιά της. Τον επίσης κουρελή Πειναλάκη, άθλια ντυμένο ναυτάκι και την, επίσης ταλαίπωρη Ανεργίτσα, με κουρέλια και φιόγκο στα μαλλιά!
   Και τότε, δεν ξέρω γιατί, ο Παπαδήμος μου έμοιασε με τον μυθικό Γηρυόνη, επί το αχαμνότερο βέβαια και πιό καλοσυνάτο, του δέκατου, (νομίζω), άθλου του Ηρακλή, πλαισιωμένος κατάλληλα!

   Πάντως, με μιά απορία, τελικά, θα πεθάνω. Καλά ο Ευφράδειας, αλλά ο άλλος, ο νυσταλέος Μπαρμπαδεινόσαυρος, τι στο διάβολο υπηρεσίες προσφέρει στην πατρίδα, ώστε να δικαιολογεί πολυτελή γραφεία, παχυλούς μισθούς και πλήθος χασομέρηδων παρατρεχάμενων, που του χρυσοπληρώνουμε τόσα χρόνια όλοι εμείς οι ηλίθιοι, μόνο και μόνο γιά να τον βλέπουμε να γλαρώνει στις διάφορες συνεδριάσεις και να τον ακούμε, όταν τύχει κι ανοίξει βλέφαρο, (σπανίως), να μας βρίζει! Τι χρησιμότητα έχει γιά το έθνος αυτός ο αμετροεπής νυσταλέος «γίγας», με το μυαλό νάνου, εκτός από το να επιβαρύνει υπερβαλλόντως το αποχετευτικό δίκτυο της Βουλής. Πιό ακριβή «γλάστρα», αμφιβάλλω αν διέθετε ποτέ ελληνική κυβέρνηση. Και με τι άνθος! Σκέτη «Rafflesia»! Κυριολεκτικά!
   Εκτός και αν τον διατηρούμε γιά να εκπροσωπήσει τη χώρα, οψέποτε τούτο χρειασθεί και με δεδομένο τις οικολογικές ευαισθησίες του χαζού αφεντικού του, (βλέπε την πράσινη, τρα-λα-λά και χοπ-χοπ-χόπ, πράσινη Τίνα), στο προσεχές συνέδριο γιά τη σωτηρία της πράσινης φάλαινας! Εννοείται πως στο συνέδριο θα συμμετάσχει, αυθεντικά, με την ιδιότητα…. της φάλαινας! (Σημ. Διευκρινίζω, προς άρση παρεξηγήσεως, πως τα συμπαθή κήτη τυγχάνουν της αμέριστης συμπαθείας μου).


   ΥΓ. Αξίζει τον κόπο, γιά πλήρη κατανόηση κάποιων συνειρμών, να ψάξετε να βρείτε την ιστορία του άνθους Rafflesia. Εγώ, πάντως, δεν σας τη λέω!

Ο καλικάτζαρος Γιωργάκης!

Επικαιρότης

   Ως γνωστόν, κατά τη λαϊκή παράδοση οι καλικατζαρέοι εμφανίζονται, φερμένοι από τα έγκατα της γης, τις παραμονές των Χριστουγέννων και αφού αναστατώσουν τον κόσμο με σκανταλιές όλη την περίοδο των εορτών, φεύγουν κυνηγημένοι από την αγιαστούρα και τον αγιασμό του παπά, την ημέρα των Φώτων.
   Ο δικός μας καλικάτζαρος ήρθε κομμάτι νωρίτερα, Οκτώβρη μήνα του ’09 και, ψηλός και γυμνασμένος όπως ήταν, άντεξε όχι 15 μέρες αλλά κοντά δυό χρόνια, αλωνίζοντας τη χώρα!
   Στο μόνο πράγμα που επέδειξε ικανότητα είναι η αντίσταση στην τελική εκπαραθύρωση που του επιδαψιλεύουν τώρα, εχθροί και φίλοι!
   - Εντάξει, αρκετά μας έσωσες, φύγε τώρα να μας σώσει και κάνας άλλος!
   - Όχι, δεν πάω πουθενά, θέλω να σας σώζω συνέχεια. Μου έγινε χούι!
   - Βρε, αϊ στο καλό σου, μπας και γλιτώσουμε το «μαγαζί», που ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο.
   - Όχι, δικό μου είναι , κληρονομιά απ’ τον πατέρα μου! Ό,τι θέλω το κάνω. Δεν θα μου πείτε εσείς τι να κάνω την περιουσία του μπαμπά!
   Τελευταία ελπίδα να ξεκολλήσει ο καλικάτζαρος-κολιτσίδα από την καρέκλα είναι η Θεία Φώτιση των ημερών, αφού αγιαστούρα κι αγιασμοί δεν φέρνουν, όπως φαίνεται, αποτέλεσμα.

   Πέρα από κάθε άλλο συναίσθημα, είναι θλιβερό να παρακολουθείς το κατάντημα, το κατρακύλισμα από την κορυφή στον πάτο κι απ’ το «ζήτω» στο «ανάθεμα», ενός ανθρώπου, (έστω μοιραίου, ασήμαντου και καταστροφικού), που η άνοδος στην πρωθυπουργία συνοδεύτηκε από ιαχές θριάμβου κι ελπίδας και με συνθήματα τύπου : «Σήκω Αντρέα γιά να δεις, το παιδί της αλλαγής!». Ένα από τα τελευταία λαϊκίστικα συνθήματα, το βλακωδέστερο ίσως, που λανσάρισε ο πασοκικός χαχολισμός σε στιγμές πνευματικής ανάτασης, αγαλλίασης και προσδοκίας! (Πριν πάρουν χαμπάρι σε τι λούκι έμπαιναν από έναν φελλό και τι τους περίμενε, λίαν προσεχώς!).

   Η αριθμητική λέει πως το μηδέν (0), είναι ένα πολύ σημαντικό νούμερο, όταν μπαίνει στο τέλος ενός αριθμού, αφού του δεκαπλασιάζει την αξία και τελείως ασήμαντο αν μπει μπροστά του! Όπου δεν προσθέτει καμία απολύτως αξία. Ένα τίποτα! Δυστυχώς γιά τη χώρα, η κακή της μοίρα έφερε το Γιωργάκη «ηγέτη» και, ένα νούμερο μηδέν, μπροστά-μπροστά. Στο κεφάλι!
   Τα τελευταία του καμώματα, αφού τα στερνά κρίνουν τα πρώτα, αποδεικνύουν περίτρανα, πλην ανικανότητος κι ανεπάρκειας, και την πλήρη έλλειψη πολιτικού ήθους και προσωπικής ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καθώς εξευτελίζεται συνεχώς, κουρελιάζοντας και κάθε υπόλοιπο υστεροφημίας του, με ανόητα τερτίπια και πολιτικές πιρουέτες, στην προσπάθεια ν’ αποφύγει το αναπόφευκτο τέλος, το οποίον τόσοι και τόσοι προηγούμενοι πολιτικοί άνδρες αντιμετώπισαν με ήθος, σοβαρότητα και αξιοπρέπεια, ως αναπόσπαστο μέρος του πολιτικού παιχνιδιού.
   Στο θέατρο λένε -και η πολιτική είναι είδος θεάτρου- πως ο καλός ηθοποιός ξέρει πότε πρέπει ν’ αποσύρεται από τη σκηνή! Όμως ο Γιωργάκης, όπως έδειξε και τότε, στην κακόγουστη παράσταση υποδοχής των κρητικών τρακτέρ στον Πειραιά, με τα δήθεν κλάματα και τις ψευτολιποθυμίες, είναι κάκιστος. Και ηθοποιός και πολιτικός!

   Στην απελπισία της ελεύθερης πτώσης επιστράτευσε προς ενίσχυση και έτερον ομογάλακτον αγλάισμα της ελληνικής γλώσσας, του ορθού λόγου και της καθαρής σκέψης, (πλην κονόμας, όπου διαπρέπει), που με βαρβαρισμούς, σολοικισμούς και σκόρπια καινοφανή πολιτική θεώρηση, (περί υπερδημοκρατίας, αυτενέργειας υπουργών και λοιπές κοτσάνες, όπως εκείνο «ο Χαλιμάς»), εκδήλωσε την επικρατούσα τρικυμία που μαίνεται στο κρανίο της οικογένειας Παπανδρέου, τώρα που χάνει το σκήπτρο, προσπαθώντας να κρατήσει, τουλάχιστον, το στέμμα!
   Παρ’ όλα αυτά, κρατώ ως απολύτως ορθό και χαρακτηριστικό της σημερινής κατάστασης, («γλώσσα λανθάνουσα, τα αληθή λέγει»), την μεταποίηση, υπό του αδελφού Νίκου, του κύριου ονόματος Χαλιμά, σε επίθετο τριγενές και τρικατάληκτο. Ο Χαλιμάς, η Χαλιμά, το χάλι μας!

   Κλείνοντας, λόγω επίκαιρης συμπτώσεως, δεν είναι δυνατόν να μην γίνει παραλληλισμός της καθεστωτικής νοοτροπίας και βούλησης μεταξύ των δύο οικογενειών και πολιτικών Οίκων. Του δικού μας, με το ζόρι «σωτήρα», κι εκείνου του απίθανου και διά βίου άχεστου Κιμ κ.λπ.!
   Μόνη διαφορά πως ο βορειοκορεάτικος πετυχαίνει το σκοπό του, με μέσα και διαδικασίες που ο δικός μας, αν και πολύ θα το ήθελε, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει. Αφού το μεν πνεύμα πρόθυμον, αλλά ….!